Ulica Klonowa nieopodal parku. Jesień rozbiera drzewa coraz dotkliwiej z nadziei. Liście różnobarwne układają bajeczne dywany dopóki nie spadnie deszcz, zamieniając je w brązową breję. Puste ławeczki poranną rosą tęsknią za odwiedzinami ludzi. Sine niebo zarzuca nabrzmiałymi chmurami szal. Gdzieniegdzie zagubiony ptaszek dodaje lekkości iście ponuremu obrazowi.

Mały pokoik, jakich wiele. Może dziesięć, dwanaście metrów. Dwa tapczany, jeden z narzutą pstrokatą dzierganą ręcznie przez Wandzię. Wandzia od trzech lat nie żyje. Tyle zostało Władkowi po żonie. Dzieci na dorobku w świecie wspomagają finansowo, by miał dobrą opiekę w DPS-ie. Rzadko są w Polsce. Na malutkim stoliczku stoi w wazonie zasuszony bukiet, od wnuczki Zosi otrzymał na urodziny dwa lata temu. Dba o niego jak o skarb, codziennie lekko dmucha na kurz. To taka specjalna róża jak ta Małego Księcia.

Obok tapczan Karola. Leży od kilku miesięcy zmożony chorobą, rzadko biorą go na wózek na spacer po smętnych korytarzach. Czasami Karol siedzi na łóżku i podziwia widoki za oknem. Widać park. Ma nawet swoją ulubioną lipę, nazwał ją Lilka. Kiedy Lilka gubi liście, wie, że broni się przed suszą, a każdy liść, jak czas, nigdy nie wraca na poprzednio zajmowane miejsce. Dzień do dnia podobny i ten reżim regulaminu, jakby brakowało wolnego czasu…

Samotność tutaj tka się powoli, dojrzewa dorodnym owocem wyobcowania, jakby wcześniejsze życie nie istniało i wobec nikogo nie było żadnych zasług. Takie pustkowie myśli bliskich, gdzie tylko klepsydry na tablicy ogłoszeń - od czasu do czasu - przywołują skruszone dzieci…
Niektórzy nawet płaczą, ale ten, któremu przesypie się czas pomiędzy światami już nie ucieszy się jakimkolwiek uczuciem.

To przedsionek do śmierci wśród śmierci innych. Po kilku zgonach przyzwyczajasz się, że stoisz przecież w tej samej kolejce…