Upały doprowadzają mnie do szału. Mam ciągle opuchnięte kostki i palce u rąk, już nie wspomnę o poceniu się. Wyglądam jak mokra kura. W końcu nie wytrzymałam, biorę telefon i dzwonię do przychodni. Lekarz rodzinny powinien zaradzić. No, i kurwa, zaczyna się. Nie odbierają, bo ciągle zajęte. Jak tam wpadnę do rejestracji, to je odpowiednio ustawię na przyszłość. Kawy pić się nie da. Dzwonię dwudziesty raz i jestem czerwona jak burak. Zaraz mnie rozniesie ciśnienie. Następny kwadrans. Trzydzieści dwa połączenia nieodebrane. Same tego chciały, jutro wybiorę się osobiście.

Godzina piąta trzydzieści. Już jest ciepło. Stoję przed pieprzoną przychodnią. Jestem dwunasta. Ludzie są nienormalni, po co, kurwa, tak rano wstawać? Nie mogli przyjść przed siódmą, jak otwierają? Zawsze dbam o wizerunek, bo „jak cię widzą, tak cię piszą”. Bez książki nigdzie ani rusz. Stoję dumna. Patrzę na książkę i zdębiałam. Wzięłam przez pomyłkę kucharską. Ciężka jak cholera. Ciul, ważne, że gruba. Schodzą się tłumy. No nie wytrzymam, matematyki się nie uczyli, dwóch metrów odstępu nie potrafią odliczyć. Z nerwów zaczynam sapać.

- Odstępy, proszę! – krzyknęłam.

- Stul pysk! – odpowiedział jakiś oszołom.

Nie będę z plebsem dyskutować. W końcu otworzyli. A ja czuję się bardziej chora. Kurwa, jeden bierze dwa numerki, drugi… Zaraz wyjdę z siebie. Moja kolej, nie ma już do żadnego lekarza miejsca. Niech nie myślą, że się poddam. Jutro przyjdę znowu.

Nazajutrz dostałam numerek czterdziesty. Jaka ulga. Wzięłam kanapki i wodę. Jestem przygotowana. Bacznie obserwuję kolejkę. Niebawem moja kolej. I wtedy wchodzi jakaś pinda z dzieckiem, mały ma gorączkę i czerwone kropki na twarzy. Ja pieprzę, jeszcze ospą się zarażę. Weszła bez kolejki. Już cała w środku chodzę. Obok mnie siedzi jakiś dziad i kaszle tak, że zaraz płuca wypluje…

Wchodzę w końcu do gabinetu. Siedzi młody szczyl i pyta co mi dolega. To kto, kurwa, jest lekarzem? Ja, czy on? Opowiadam z nerwem. A on mi na to:

- To normalne objawy w tym wieku przy wysokich temperaturach. Po prostu proszę nie wychodzić z domu. Następny… - zawołał.

To cham jeden, nie wychodzić? A kto mi cukier kupi? Trzeba jeszcze rundę po sklepach zrobić.