- Zarządzam ostatnią rozprawę i ogłoszenie wyroku dotyczącego pozwu ogólnoświatowego przeciwko pozwanej Miłości. Wyrok brzmi, być może subiektywnie, bo nie ma na całym świecie człowieka niedotkniętego przedmiotowym uczuciem, na szczęście zresztą – niewinna. Oddalam wszelkie zarzuty w trybie natychmiastowym z klauzulą natychmiastowej wykonalności. Uzasadnienie. Pozwana w szerokim rozumieniu wolnej woli człowieka, nie może być obarczona indywidualnymi wyborami poszczególnych jednostek, co do ich rozumienia uczucia, jakim jest Miłość. Jest to uczucie nabyte i niezbywalne. Przekazywane genetycznie od momentu zaistnienia pierwszego ludzkiego istnienia. Należy ją zawsze traktować priorytetowo. Jest niezbędnym narzędziem do tworzenia człowieczeństwa, co za tym idzie wielu pokrewnych uczuć i emocji. Sama w sobie jest bezstronną esencją dobra, przekazywana spontanicznie, nigdy nie może być obarczona przymusem. Wolna od wszelkich pomówień o stronniczość. Zależna tylko i wyłącznie od woli obdarowanego nią istnienia. Nie mająca w swojej czystej istocie zależności od strachu, desperacji, wszelkich wymuszeń i szantaży. Ponadwymiarowa i ponadczasowa. Wieczna. W założeniu niezwykle szlachetna i obdarzona niezwykłą wrażliwością. Sprawiedliwa, co znaczy nie mniej i nie więcej, jak własne istnienie uzależnia tylko i wyłącznie od poziomu gotowości istoty ludzkiej do jej przyjęcia. Poświęca się, by ratować obumarłe relacje, ale nigdy nie podszeptuje niekorzystnych dla życia ludzkiego rozwiązań. Jest krystaliczna, bezinteresowna, wyrozumiała, wybaczająca. W świetle powyższego, a mógłbym jeszcze wymieniać mnóstwo jej zasług wobec wszelkich dziedzin sztuki i życia, zalecam szanować ją, dbać o nią i z należytym szacunkiem traktować. A co najważniejsze, pamiętać, że zasługuje na wzajemność, którą pieczołowicie należy pielęgnować.

Miłość stała na baczność i cierpliwie słuchała wyroku ze stoickim spokojem.

- Czy pozwana przyjmuje uniewinnienie?

- Wysoki Sądzie, w swojej roztropności od razu wiedziałam, że to na potrzeby prozy fantasy, bowiem żaden rozsądnie myślący człowiek, nie wniesie pozwu przeciw własnemu, największemu dobru – Pani M. tajemniczo się uśmiechnęła i wyszła dumnie z sali rozpraw, by wrócić do codziennego zakresu obowiązków…