W ciemnej budowli bez ścian i okien
omiatam przestrzeń błądzącym wzrokiem.
Duszno i pusto, choć pełno strachu
tchórza nie mogę znieść już zapachu.

Wyjść stąd nie zdołam, bom uwiązana
sama przez siebie na mrok skazana.
Taplam się w czerni, oddycham winą
zła i nieszczęścia jestem przyczyną.

I tak mijają lata kolejne
bagażu winy z pleców nie zdejmę.
Bo nie potrafię bólem zgnieciona
wolności skrzydeł wczepić w ramiona.

Wolną swą wolę w ciemność kieruję
i nieustannie winna się czuję.
Zła i głupoty dałam zbyt wiele,
żale najcięższe w sumieniu mielę.

Razu pewnego do mej budowli
wkradł się promyczek światła cudowny.
Z nim przyszła łaska, której pragnęłam
i do niej ręce swe wyciągnęłam.

Łaska za rękę poprowadziła
dała mi poznać, żem Bogu miła.
Tak w sakramencie spowiedzi świętej,
wszystkie me winy zostały zdjęte.

Bo najzwyczajniej Bóg nam wybacza
chociaż pojęcie ludzkie przekracza
to Miłosierdzie nieskończoności.
Oddajcie Panu swe ułomności!