A mnie się bardzo ten wiersz podoba, chociaż sądzę, że rozumiem go na swój sposób. Podoba mi się określenie, że gonienie za rzeczami materialnymi jak pieniądze czy sława przysłania nam obraz prawdziwych przyjemności, które warto ze świata czerpać garściami. I odnoszę się tutaj przede wszystkim do emocji. Podobno pieniądze szczęścia nie dają, ale za ich pomocą można kupić rzeczy, które tę przyjemność mogą przynieść. Ale na jak długo? Na tyle długo, na ile nam się znudzą, albo na ile nie zaczniemy w innych rzeczach szukać zaspokojenia potrzeby posiadania. I tak dalej, i dalej... Ale gdyby pomyśleć, ile szczęścia dałaby nam świadomość, że można cieszyć się z samego faktu, że się obudziło? Ujrzało słońce, deszcz, poczuło dotyk drugiego człowieka. Nie wiem czy jest to zrozumiałe o co mi chodzi, ale gdyby człowiek starał się nie uzależniać swojej radości czy przyjemności od innych rzeczy, ale tak po prostu próbował oddawać się temu odczuciu, o ile piękniejszy byłby wtedy świat dla tego jednego człowieka, który byłby zwolniony z wiecznej presji i wyścigu narzucanego przez społeczeństwo.

hmmm ta rada w trzeciej zwrotce dość kontrowersyjna