ojcze nasz któryś jest w niebie
ojcze nasz
szemrzą pokutnicy
zbici w kłęby kwiatów
przy wejściu kaplicy

święć się
szturchani celofanem
przez napływających
postępują zaledwie
o centymetr w głąb

imię twoje
gdzie w pół-dziwie
pół-mroku
wystawiona

przyjdź
leży

królestwo
jego żona

bądź wola
kołyska święcona

jako w niebie
tak i za chwilę
wyblaknie do ziemi

chleba naszego
czuje ból fantomowy
kończyn których używał

powszedniego
przez pięćdziesiąt lat

daj nam dzisiaj
właśnie amputowanych

i odpuść nam
co się lękają nieżywego ciała
boją się jakby dzicy pierwszy raz widzący
jak pierwotni nieufni nierozumiejący
jakby dziś dopiero mieli poznać śmierć

jako i my odpuszczamy
palce jej zatrzymane
w splocie już-wiedzenia

naszym winowajcom
twarz ta sama a inna
niepragnąca b(ł)oga
pierwszy raz
wszystkie sprawy
załatwione są

i nie wódź nas
róże lilie goździki
szemrzą celofany
wstęgi
z wersami ego

ale nas zbaw ode
od umierania