w tej poświacie jasnej luny
grzbiet wyginam do księżyca
dłonie kładę na podłodze
i podglądam świat z ukrycia

poprzez czarne okulary
rozpoznaję kolor jasny
i w rozterce nieskończonej
liczę rozrzucone gwiazdy

potem tworzę tatuaże
na sczernionej nieba twarzy
pod podłogą gdzie świat marzeń
tworzy miriad tatuaży

i czasami lekko skrzypię
pod naciskiem koniunktury
lecz wyginam grzbiet cierpliwie
księżycowi mrucząc bzdury

w tej poświacie jasnej luny
co dziewczyną jest i panem
podglądając świat ponury
wkładam w pióro wersów zamęt

.

znalazłam starą mapę
a na niej nową drogę
przecinającą szlaki
życiowych niepowodzeń

drogę pośród zieleni
i chmur transcendentalnych
które w prostej przestrzeni
łagodzą dni realne

tajemnicą inności
niż cała reszta świata
dla której rzeczy proste
są pięknym snem wariata

zanurzam się w tej drodze
jak piasek sypię lekko
na plamy niepowodzeń
spadam inności rzeką

na dno szuflady z mapą
w której schowano sny
przecinam mroku szlaki
i koloruję dni