Twoje Wiersze - Na starym strychu

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

LidiaM-9

2020-12-12

To wielka zagadka, że mając "kilkuletnie serduszko" postrzega się zupełnie inaczej niż później w dorosłym życiu, kiedy wszystko wydaje się zwyczajne i jakby mniejsze. Dziecięcy umysł potrafi "obdarzyć" niezwykłymi właściwościami stare z pozoru bezwartościowe rzeczy (piszę z pozoru, bo to zależy od sposobu patrzenia), nawet pajęczyna może być intrygująca. Lubię odwiedzać miejsca, które kojarzą mi się z dzieciństwem, bo wciąż doświadczam w nich tego wyjątkowego bicia dziecięcego serduszka. Dziękuję za przywołanie tego klimaciku.

Kornel Passer

2020-12-12

Wiersz ten jest o pewnym stanie umysłu , w którym jesteśmy najbliżej doznawania rzeczywistości. To znaczy o Tajemnicy. Ktoś kto tego nie doświadcza, ślizga się po powierzchni poznania...

Bronisława Góralczyk^(*)

2020-12-12

Na strychu wiele tajemnic rodzinnych można się doszukać...
Ja też kiedyś buszowałam na strychu... po byłych lokatorach. Znalazłam pamiętnik
i piękne drewniane ramy po obrazach. Na szczęście wiedziałam gdzie zamieszkali, więc oddałam im ich własność...
Z podobaniem pozdrawiam :) B.G.

Kornel Passer

2020-12-12

Dziękuje za komentarz. Buszowanie po strychu to piękne zajęcie. Każdego dnia chciałbym wchodzić na nowy stary strych. :)

naskraju*^(*)

2020-12-12

Zapomniałam na chwilę codzienność. Ujrzałam schody, drzwi zamykane na klucz, który mam do dzisiaj. Ujrzałam siebie na strychu moich dziadków. Z prześwitami promieni słonecznych, gdzie kłębiły się roztocza. Gdzie pajęczyna jak welon panny młodej wisiała po kątach. Pająki i zabłąkane nietoperze wiszące na belkach. Babcia mówiła, że to duchy zmarłych. Gdzie można było słyszeć ślady przodków. Stare roczniki gazet, książki, ramy po obrazach i obrazy, Stary gramofon i płyty. Wysypisko rzeczy które miały duszę. Ślady wojennej pożogi. Chociaż minęły dwie dekady tam zawsze były widoczne. Historia zamknięta w szafie wraz z zapachem naftaliny starych futer, za którą niewielkie pomieszczenie bez okien uratowało pięcioosobową rodzinę. Z biegiem lat, kiedy pojawiałam się tam, zawsze wchodziłam na strych mojego życia, potem moja córka poznawała historię. Krótko, bo gdy miała pięć lat, dom musiał być sprzedany. Sprzątałam i katalogowałam rzeczy z wysypiska. Zastanawiałam się nad moim wysypisku. Czy będę miała co pozostawić po sobie, pozostawić strych wspomnień? Wciąż poszukuję, chociaż jestem już mocno ukorzeniona na mojej podłodze, to jednak wciąż mało. Dziękuję za ten wiersz i za łezkę w oku.
Wrzucę swoją szafę, może nawet dzisiaj.
Pozdrawiam sobotnio

Kornel Passer

2020-12-12

Opis "mojego" strychu, gdyby miał być dokładny, byłby o wiele za długi na wiersz. Przekroczenie progu strychu, było jak przekroczenie granicy oddzielającej świat bezpieczny , od świata , w którym mogą się wydarzyć dziwne rzeczy , choćby poprzez znalezienie dziwnego , wcześniej niewidzianego przedmiotu. Strych był symbolem Tajemnicy, to był taki "ogród na odwrót", bo ogrody , jak wiadomo , też mają swoje Tajemnice. Mój umysł potrzebuje poczucia tajemnicy, by pracować na twórczym biegu. I niekoniecznie chodzi mi o samo pisanie wierszy. Wiersze czasem są odpadami tego procesu.

Marek Żak

2020-12-12

Tekst fajny, ale ja na strych nie zaglądam. Pozdrawiam

Kornel Passer

2020-12-12

Zachęcam! Warto! Można tam znaleźć sztywne halki i stare damskie kapelusze. :) :)

Iks Weli

2020-12-12

Świetny!

Kornel Passer

2020-12-12

Gdyby nie istniała Tajemnica, która na przykład zaszywa się na starych strychach albo w udanych wierszach, byłoby mi o wiele trudniej niż jest. To ona dodaje energii i pozwala przetrwać w świecie obdartym i wybebeszonym, tudzież wygładzonym jak linoleum .