Ten tekst przypomniał mi historię łodzianina, który został niesłusznie skazany na wiele lat więzienia, bez zgody na ekstradycję do kraju. Dwudziestolkilkuletni student zdaje się politechniki po przedłużeniu sobie pobytu poza ten określony wizą studencką zamieszkał ze swoją partnerką latynoskiego pochodzenia, która miała dwójkę dzieci z wcześniejszego związku. Starsze chodziło już do szkoły, młodsze było kilkumiesięcznym bobasem. Facet przebywając w Stanach nielegalnie od formalnej strony nie mógł ubiegać się legalnie o pracę, tę miała jego partnerka. Zatem robił to co mógł - dbał o dom, zakupy, gotowanie, sprzątanie, etc. O tym jak się stara, jego partnerka opowiedziała swojej przyjaciółce. O tym że robi lunch box starszemu dziecku, odprowadza i przyprowadza ze szkoły (mógł, prawny rodzic musi tylko wpisać dane nazwisko na listę osób uprawnionych do odbierania ze szkoły dziecka) czasem wyręcza ją i myje młodszego bobasa. To ostatnie wystarczyło. Następnego dnia rano był wjazd jednostki policji, przewieziono podejrzanego o kilka stanów dalej do Texasu, który ma najbardziej restrykcjne prawo i pomimo tego, że badania lekarzy nic nie wykazały, że matka dziecka błagała ławę przysięgłych by go nie skazywano dostał jeśli dobrze pamiętam (rzecz miała miejsce w 2001 roku) 25 lat.
Później wracam do Polski i jedną z pierwszych scen jaką widzę przypadkiem w tv jest reklama filmu z Tomem Selleckiem pt. Dwóch mężczyzn i dziecko, w której Tom bierze prysznic razem z kilkumiesięcznym dzieckiem na rękach. W filmie nota bene nie jest jego ojcem, ale zbiegiem okoliczności staje się jego opiekunem.
Oto jak wygląda amerykański sen w filmie i w rzeczywistości.

To nie więzienie było karą, tylko wewnętrzny konflikt, walka sumienia i kotłowanie myśli - może była szansa na inne rozwiązanie tej sprawy. Gdyby znalazł się ktoś, kto by mógł udowodnić niewinność... Bardzo mocny wiersz, skłania do głębszych przemyśleń. Pozdrawiam :)

Nie ma ludzi nieomylnych! Z drugiej strony bezsilność w udowodnieniu prawdy zadziała na niekorzyść skazanego...Nie każdy ma siłę i wiarę w powodzenie takiej walki...Powodów do wyrzutów sumienia mogło być sporo! Pozdrawiam Ulko serdecznie i dobrego dnia życzę 😊⭐🍁

Świetny wiersz, moim zdaniem więzienie nie zdołało zetrzeć wyrzutów sumienia, mimo odbytej kary. Pozdrawiam:)

Witaj , wiersz jest bardzo smutny , skłania do myślenia. Przypuszczam że jest wiele osób w podobnej sytuacji. Świetny temat wiersza . Pozdrawiam cieplutko i obsypuję go gwiazdkami Irena

Jeśli był niewinny, to skąd wyrzuty sumienia? Czy aby wiersz został przez komentujących właściwie odczytany?

dziś podpiszę się pod Markiem ...pozdrrawiam serdecznie ...

Nigdy nie chciałabym się znaleźć w jego butach.. Serdeczności :)

Wiele pomyłek, w których następstwie krzywdzeni są niewinni, a winni uchodzą karze. Wątpliwości powinny przemawiać na korzyść oskarżonego, a bywa z tym bardzo różnie. Pozdrawiam

Bolesna historia człowieka, któremu nieprawda złamała życie. Takie myśli peela, jak w wierszu rodzą się z poczucia bezradności, zniechęcenia, niewiary w sprawiedliwość!
A mimo wszystko emocje w środku buzują, co znalazło odbicie w kończącej wiersz miniaturze.
Serdecznie pozdrawiam, Ulu:)⭐

Nie wyobrażam sobie co może czuć człowiek niesłusznie skazany i jego rodzina jeśli ją posiada. W Twoim wierszu czytelnik nie zna dokładnie sytuacji podmiotu lirycznego, ale wzbudza on duże współczucie. Świetnie poprowadzony wiersz i haiku odnoszące się do każdego człowieka, bo każdy nie jedną walkę musi stoczyć w życiu.
Pozdrawiam serdecznie Ulu:)

Niesamowita i smutna historia zapisana na skraju życiowej tragedii człowieka… Potrafisz wzruszyć swoją poezją, nie jedna łezka spłynęła mi po policzku w trakcie czytania.
Pozdrawiam serdecznie

Mówi się, że prawda zawsze na wierzch wypłynie, ale to niepewne. W naszym wnętrzu ciągle o coś walczymy, nieważnei czy skutecznie czy bezskutecznie.
Pozdrowienia!

Bardzo przejmujące, czasem nie ma sposobu na to, by udowodnić niewinność, czasem człowiek się poddaje...
Pozdrawiam serdecznie :)