***
cichutko w każdą noc
płacze mój duch w głębi
wewnątrz siebie

jakby nie było centa nadziei
jakby jutro Ziemia rozpaść się

miała na wieki…

jakże wolno płynie rzeka
mego czasu nad marnościami
marnego

wokół wszędzie
bezkresne śmierci
pustynie

z karawanami pełnymi
bestialsko na śmierć
zabitych…

za miedzą tłuką się Słowianie
znów jeden naród skoczył
drugiemu do gardeł

Lech Czech i Rus
w grobie się chyba
obracają

historia - mistrzyni życia
dawno być nią już przestała…

gdy drogę zgubisz
na twych rozdrożach
gdzie smutna kapliczka
butwieje

zawołaj ze swej głębi najgłębszej
tak głośno że głośniej się nie da
głębokiej że głębiej nie
można

wtem duszę ocalisz bytem zdurzoną
ruszysz w swą drogę odważnie
wszystkie będą zgojone rany

I wciąż idąc tak dalej i dalej

ukrzyżujesz wszystkich twych wrogów
z piekła chyba rodem
plany…

***