nie bój się mroku . mrok jest przyjazny
światło przytula płaszczem wieczoru
podrzuca z nieba srebrzyste gwiazdy
w miejsca gdzie żyje magia kolorów

księżyc poeta spisuje wersy
z odzienia strząsa niechciane cienie
w kieszeni chowa świetliste wiersze
lubi się nimi czasami dzielić

z mrokiem co chowa świt pod kołnierzem
kiedy na niebie rodzi się srebro
nie bój się mroku . spróbuj uwierzyć
że światłocienie tworzą snów jedność

.

połamałam sobie palce
na tej nazbyt twardej ziemi
teraz jak szalona tańczę
palce wpycham pod korzenie

mandragory . krwią podlewam
mierząc bólem czas nijaki
i próbuję wdzięcznie śpiewać
jak przelotne rajskie ptaki

pragnę lecieć z nimi w dale
tam gdzie palców nie potrzeba
bo wystarczą skrzydła białe
i błękitny skrawek nieba

póki co maskuję bólem
to co rośnie w twardej ziemi
tam gdzie mandragora płacze
a ja jestem ptakiem niemym


- powroty -

zimą młodnieją marzenia
do pierwszej kolędy przy gwiazdce
pachnącej strojną choinką
jak pierwsza komunia jasnej

zimą cud wiosny dojrzewa
pod suknią uszytą z błękitu
za oknem na soplach wiatr śpiewa
a echo brzmi przy kominku

marzenia młodnieją zimą
jak pierwszy krok ku jasności
tej która była dziewczyną
naiwnie pełną miłości
.