Czytałem wiersz wiele razy. Nie tylko by lepiej go zrozumieć ale by wycisnąć esencję. Nie wiem czy moja interpretacja ostatecznie będzie słuszna, ale zacznę od początku. Dzieciństwo, dorastanie...i dorosłość.
Zaczynaliśmy razem, mieliśmy marzenia, ideały i wiarę że będziemy inni. Będziemy inni.
I nadchodzi taki moment że świat staje się szaleństwem. Świat oszalał a my jesteśmy w jego epicentrum. Stał się wrogi... nasi przyjaciele ujadają jak wilki, koledzy szczekają jak złe psy. I zadajemy sobie pytanie... Jak to się stało...kiedy to się tak naprawdę stało... Zamykamy się we własnym pokoju, we własnym małym świecie, ryglujemy drzwi, by odseparować się lub po prostu po to by pozostać sobą. Jednak nie jesteśmy do końca wolni, nasz umysł nosi już brzemię, bólu, cierpienia...zawodu. W końcu chwytamy za pióro, czas się zatrzymuje... słowa układają się w wersy...