Ładny wiersz, ale jak dla mnie za dużo treści. W każdej strofie (oprócz przedostatniej i tej wcześniejszej) wycięłabym ostatni wers, a z ostatniej strofy w ogóle bym zrezygnowała. No, ale to jest Twój wiersz i Twoje odczucia. Piszesz bardzo ciekawie, lecz temat (takie mam wrażenie) jest ciutkę przegadany. To takie moje odczucia. Mam nadzieję, że w żaden sposób nie robię Ci przykrości, bo nie takie są moje intencje ;)

Ja widzę go tak:

wzejdź dziś na pustym niebie
niby inne słońce
cierpliwe i pojednane
które pomimo wielu ran ciętych i kłutych
wschodzi
po tej samej stronie horyzontu
aby nakarmić życie cieniem
wskrzesić w człowieku bezkres

objaw się łzom niby westchnienie
przerośnięty uśmiech
co jest dowodem
na istnienie szczęścia
świadectwem dla jakiego obumiera
moje ciało rozebrane z dotyku

cieszy się łza zasiana łaskawie
gdzieś w nas na samym dnie
rozrasta pokora
jaką cierpliwie się dzielimy
pielęgnujemy niby zadaną ranę

gdzieś pod sklepieniem
czeka przekrzyczana gwiazda
aby upokorzyć oddech
obezwładnić subtelność co należy się
sercu

nie chcę wierzyć
w nawrót namiętności
w odrodzenie jutra które już nigdy
nie będzie takie samo

Ból przeszywa słowa i gasną marzenia….
nic nie łączy się w parze
jestem pod wrażeniem
pozdrawiam

Wiersz niezwykle emocjonalny, taki powiedziałabym z głębi serca,
uderza szczerością przekazu, w którym jest cierpienie
i czuje się ból niespełnienia, tęsknotę za szczęściem,
tak odbieram, myślę, że wiele osób mogłoby się z nim identyfikować
i oczywiście to jest jego duży atut.
Pozdrawiam serdecznie, Kasiu, życząc miłego dnia :)