kiedy mam w sobie spokój
to jakby niebo całe
skupiło się w obłoku
myśli tak doskonałej

że więcej nie potrzeba
na tą magiczną chwilę
gdy czuję jakby niebo
było letnim motylem

bo przecież nie zimowym
gdy spokój błękit plecie
w mojej szalonej głowie
dla której wszystko w świecie
jest wierszem doskonałym
który ma rytm i chemię

jestem dziś światem całym
i takie to przyjemne

.

w wielkim środku niczego
czas łaskawie kołysze
wielką siłę i niemoc
krzyk natury i ciszę

a ja jak w trampolinie
zamotana bez reszty
ciągle skaczę . choć ginę

wchodzę w ciszy podszepty

w wielkim środku niczego
choć pełnego bez miary
zwalczam siłą swą niemoc
i odprawiam z nią czary

.

z dymem papierosa puszczam
wszystkie zadawnione winy
i zamykam jadu usta
euforycznie . bez przyczyny

bez potrzeby . tak bezwolnie
jak się kłębią snów opary
wokół ciebie choć koło mnie
zdają się być węchem starym

wciąż czującym zmiany rytmu
pośród twardych wersów życia
na wprost nieba malachitu
w którym cała jestem skryta





hej!