bo we mnie zamknięte jest słońce
i księżyc i gwiazdy na niebie
jak orszak srebrzyście milczący

jak wiatr który woła . gdzie? nie wiem

lecz jedno wiem że na pewno
ni burze ni ciężkie pioruny
nie zmuszą mnie by polegnąć
nawet gdy czas bezrozumny

bo we mnie zamknięte są światy
królestwo fantazji i walki
z realnym życia dramatem
przez który zanurzam się w magii

słów co jak orszak królewski
oddają mi wiarę i siłę
bym mogła to wszystko pomieścić

oddychać swobodnie gdy milczę

a we mnie się rodzi poezja
ta pani co duszę umacnia
i w ucho mi szepcze: Tereska

tam w górze to twoja jest gwiazda

.

to desperado mojego życia
litania pragnień zachodów słońca
gdzie płoche myśli milczą w ukryciu
sinusoida nie miewa końca

gdzie parabola przykrywa nietakt
a hiperbola dźwięk w górę wznosi
oczy zamykam patrzę na przestrzał
jakbym wciąż życia nie miała dosyć

i ciągle rada tej desperacji
połykam słowa . słowa wypluwam
wierząc że w końcu trafię na stację
gdzie się odbędzie ostatnia próba

przed tym nim ziemia połknie mnie w ciszę
siły kosmosu dal niezmierzoną
to desperado mojego życia
jest mi słabością i silną wolą

bycia kim jestem . choć tak do końca
ciągle zadaję sobie pytanie

czy te zachody i wschody słońca
sinusoidą są właśnie dla mnie
.