"w Twoich ramionach roztarte marzenia
myślami zabite, gdy serca nie słuchasz
w śnie kruchym przemierzasz złudzenia
i cierpisz, i pragniesz – ledwie oddychasz"

nie wierzą w sny, gdy one na jawie
malują życia i śmierci granicę
w chwili powagi, też i zabawie
toczy się ich skromne życie

ciężar przytłacza – niespełnienie
marzenia obraca w złudzenie
rozstania czas dla dwojga – żałoba
mija samotnie kolejna doba

życie obok – dwoje ludzi
ich dusze dalekie wciąż myślą o sobie
ze snu, z którego śmierć wybudzi
ciała w trumnach – spoczywają w grobie

dwoje ludzieńków – sen krótki
dwoje ludzieńków w sen zapada
dwoje ludzieńków – czas krótki
dwoje ludzieńków – zasłona opada

to nie wina nikogo, że tak właśnie
umiera miłość – świat umiera
i Bóg razem z nimi zaśnie
jak serce boli, jak bardzo uwiera

dwa serca, dwa smutki
minął czasu żywot krótki
spotkanie w wieczności
Oni – ludzie prości