Zabrałeś do Krainy niewidzialnej ludzkim okiem,
Ludzi których życie zakończyła jedna mała chwila.
Wciąż powtarzam sobie: „Życie toczy się swym własnym tokiem,
I nie każda sekunda mego życia musi być szczęśliwa".

Zabrałeś do Krainy szczęścia wiecznego,
Człowieka tak bardzo bliskiego sercu memu.
Otoczyłeś go miłością całego,
Ciało jego darowałeś snu wiecznemu.

Zabrałeś do Krainy pięknej jak oblicze Twoje Panie,
Kogoś, kogo życia bieg się skończył
I ustało ziemskie jego oddychanie
Bo drogę życia swego dziś zakończył.

Zabierasz do Krainy kwiatem pachnącej
Wszystkich, którzy na to zasłużyli,
Szukali drogi do ciebie wiodącej
Przez całe życie miłością ciebie darzyli.

Zabierz do Krainy, która nie zna cierpienia
I także mnie, człowieka zbłąkanego
Gdyż podczas mego ostatniego westchnienia
Chcę ujrzeć Ciebie, Pana mego ukochanego.