dopuszczam przemoc, podoba mi się, Pozdrawiam

Wymowny stan rezygnacji a nawet kapitulacji...jednak zawsze pozostaje nadzieja, że kiedyś zaświeci słońce, a zbroja w ogóle nie będzie potrzebna...
Pozdrawiam serdecznie Katarzyno :)

Bardzo mocne i poruszające wersy - oddające głęboki ból i proces autodestrukcji.

‘Zrzucam zbroję’: Autorka rezygnuje z ochrony, jaką dawała zbroja – symbol obrony przed światem, emocjami. Oznacza to utratę bezpieczeństwa i odsłonięcie się na zranienia.
‘Odsłaniam brzuch’: To metafora podatności na zranienia, odsłanianie najsłabszego punktu, serca, wnętrza. Jest to akt odwagi, ale i narażenia się.
‘Płaczę krwią’: Niezwykle silne i obrazowe wyrażenie bólu. Krew symbolizuje życie, energię, a płacz – rozpacz, cierpienie, które jest tak silne, że wychodzi poza ludzkie możliwości.
‘Połykam słowa’: Tłumienie emocji, niewyrażanie tego, co chce się powiedzieć. Może to oznaczać niemożność komunikacji lub strach przed reakcją otoczenia.
‘Gardzę egoizmem’: Sprzeciw wobec egocentryzmu, ale w kontekście całości może wskazywać na odrzucenie dbania o własne potrzeby, co prowadzi do autodestrukcji.
‘Strząsam żądania’: Rezygnacja z pragnień, oczekiwań – zarówno swoich, jak i innych. To odcięcie się od motywacji, celów.
‘Ignoruję atak’: Zignorowanie krzywd, agresji, obojętności. Brak reakcji może wynikać ze zmęczenia walką, rezygnacji lub poczucia beznadziei.
‘Rujnuję siebie’: Bezpośrednie przyznanie się do autodestrukcji.
‘Zarzynam wrażliwość’: Celowe pozbawianie się empatii, współczucia. Może to być próba ochrony przed bólem, ale prowadzi do otępienia.
‘Stąpam wstecz’: Brak postępu, cofanie się w rozwoju osobistym, powrót do negatywnych wzorców.
‘Podtapiam empatię’: Osłabianie zdolności odczuwania i rozumienia emocji innych.
‘Rozrywam duszę’: Destrukcja wewnętrzna, wewnętrzne rozdarcie, głęboki ból emocjonalny.
‘Zapominam rozkosz’: Rezygnacja z przyjemności, radości życia, oddawanie się wyłącznie cierpieniu.
‘Dopuszczam przemoc’: Zgoda na doznawanie krzywdy, akceptacja przemocy, zarówno fizycznej, jak i psychicznej.
‘Konam nieukochaniem’: Śmierć emocjonalna, umieranie z powodu braku miłości, akceptacji, poczucia własnej wartości.


Wiersz ten opisuje proces autodestrukcji, w którym Autorka stopniowo niszczy swoje wnętrze. Przez odrzucanie ochrony, tłumienie emocji, rezygnację z siebie i akceptację krzywdy, prowadzi do emocjonalnej śmierci. Jest to bardzo mroczny i pesymistyczny obraz, który może wskazywać na głębokie problemy emocjonalne, takie jak depresja, traumy, poczucie beznadziei, a także doświadczenie przemocy. Wiersz oddaje głęboki ból, poczucie pustki i samotności. Jest wołaniem o pomoc, nawet jeśli zawarte jest w nim przekonanie, że pomoc jest już niemożliwa.

Komplet gwiazd dla Ciebie!
Miłego dnia.
Leszek

"Ale jeśli nie potrafisz znieść mnie kiedy jestem najgorsza, to cholernie pewne, że nie zasługujesz na mnie, kiedy jestem najlepsza." 🥰

Czasami warto zrzucić zbroję aby ujrzeć nagą prawdę i zacząć żyć, na swój sposób od nowa…
Pozdrawiam

To jak manifest kobiety rozdzierającej się od środka – nie przez brak siły, tylko przez zbyt wiele prób bycia wszystkim naraz. Bo jak długo można zdejmować zbroję i zostawać bez skóry, zanim nieukochanie stanie się końcem wszystkiego, co w niej jeszcze drga?
6/5

Wszystko tak czy owak dzieje się z nami według planu Światłości

Takie są czasy niestety...
Czasem wrzucają nas w przestrzeń pełną zwątpienia...
Jednak czy warto poddawać się?
Myślę, że powinno być lepiej, a w niezbyt odległej przyszłości całkiem dobrze...
Wiersz skłania do przemyśleń...
Serdecznie pozdrawiam z kompletem gwiazd:)

odsłaniam się całkowicie, przestaję dbać o siebie, pozwalam by mnie raniono... Czy warto?
z podobaniem!
Stef

Rozbierasz odzienie po kolei jak wiersz :)pozdrawiam 6/6