Ur nie przypominało już tego wspaniałego, pełnego przepychu, świętego miasta. Pozostał już tylko gruz i ani jednej żywej duszy. Wszystko wskazywało na to, że zaraza dokończyła dzieła unicestwienia. Sybilla kroczyła głównym traktem, torując sobie drogę siłą umysłu. Cegły i kamienie z cicha przesuwały się na boki ukazując ogrom tragedii. Jednak bielejące ludzkie kości nie zrobiły na królowej wrażenia. Szła w kierunku Gwiezdnego Domu, a właściwie tego, co z niego zostało. A została wielka, ziejąca czernią, dziura w ziemi. Sybilla ruszyła w dół ku czarnej mazi, pozostałości po Wrotach Niebios, która wypełniała całe dno. Czuła obecność Samuela jednak go nie widziała.
- Przypomniałaś sobie czym jesteśmy? - usłyszała głos. Spojrzała w stronę z której dochodził, wciąż była sama, lecz po chwili z cienia wyłonił się król Ur. Ubrany w złotą zbroję wyglądał na gotowego do walki, lecz królowa wiedziała,że ma inne zamiary. Kątem oka dostrzegła złotą włócznię, złożoną do wielkości jednego łokcia. Wiedziała, że Samael powrócił w postaci Samuela i gotowy jest zemścić się za zdradę. Jednak on stał i wpatrywał się wnikliwie w Sybillę, oczyma czarnymi i przepastnymi, jak maź w którą chciała wkroczyć.
- Tak generale, pamiętam - odpowiedziała spokojnie i wyciągnęła do niego dłoń wchodząc po woli do brei. Jej całe ciało zaczęło pulsować złotymi starożytnymi znakami, a oczy płonęły jak ogień - Potrzebuję cię w Tadmur - wyszeptała i zniknęła w odmętach. Samuel został sam. Dotknął włóczni i po chwili zastanowienia ruszył za Sybillą.