Anzu rósł nadzwyczajnie szybko i na krok nie odstępował Akaszy. Snuł się za nią niczym cień, od czasu do czasu zaznaczając swoją obecność mruczeniem. Podobnie było z Alim, tyle że, ten milczał. Gdy pojawiali się na Dziedzińcu Nannu, gdzie kapłanka odbierała dary ofiarne, ludzie czuli się niepewnie. Czuła ich strach, gdy znudzony Anzu kładł się u jej stóp rycząc donośnie., a Alim z kolei odstraszał pospólstwo swoją posturą i przeszywającym spojrzeniem. Ludzie ją kochali, była hojna i sprawiedliwa, nigdy nie brała więcej niż potrzebowała ona i jej ród. Z nadmiarem jadła dzieliła się z potrzebującymi, wiedziała co robić by nie stracić w oczach śmiertelników. Któregoś dnia podeszła do niej młoda kobieta z noworodkiem na ręku.
- Nie mam nic, lecz proszę cię, uwolnij dziecko od iblisa - poprosiła.
Akasza wzięła nagiego malucha w swoje ramiona i spojrzała w jego oczy. Były niebieskie. Oliwkowy odcień skóry niczym się nie różnił od karnacji niewolników, lecz oczy zdradzały jego pochodzenie. Kapłanka wiedziała, że ma do czynienia z pierwszą hybrydą człowieka i bóstwa, która przyszła na świat w sposób naturalny.