Ref.:
Nie wiem, czy wiesz,
lecz to już nie jest sen,
lecz to już nie jest śmiech.
Jest śmiech, że nie wiem, nie wiem, nie...

Miłość wpisali w wiersze
poeci z internetów,
a ci, co byli wieszczem,
wciąż, wciąż nic nie wiedzą jeszcze.

Zdradę i łzy,
a także ból i grzech,
zapisał nam wężykiem
wyblakły głos.

A teraz Ten,
Ten, Który Jest,
On wszystko, wszystko wie,
lecz mówić nie chce.

Dlatego właśnie ty,
upadkiem byłaś mym,
a ja twoim tąpnięciem
– gdyśmy swe spletli lędźwie.

Później już poszło względnie
– serce pękło na pół,
i rozlał się ciszą ból.
O tak, znów ten cholerny ból...

Ref.:
Nie wiem, czy wiesz,
lecz to już nie jest sen,
lecz to już nie jest śmiech.
Jest śmiech, że nie wiem, nie wiem, nie...

Nie jestem przyjacielem twym.
Nie jestem tym, który miałby nim być.
Nie jestem, choć ciągnie się za mną
istnienia nić.

Umarłem między twoim sercem
a knajpo-burdelem.
Później toczyło się już zwyczajne życie –
zerem, zerem, zerem.

Schodami ciągle w dół,
a ponad to oddechu tylko pół,
bo tlenu braknie w piekle
– braki czuć wciąż i jeszcze.

Życie rozlewało się z kieliszka
w serce, a później na szybki numerek
z zapomnieniem o zerze
– w ofierze zagubionej owcy.

Znalazłeś mnie, Ojcze Niebieski.
Znalazłeś mnie, gdzieś na samym dnie,
w momencie, gdy najbardziej tego nie chciałem
– Dziękuję...

Ref.:
Nie wiem, czy wiesz,
lecz to już nie jest sen,
lecz to już nie jest śmiech.
Jest śmiech, że nie wiem, nie wiem, nie...

Resztę dopisuje wiersz,
który rozpoczął się dużo wcześniej,
niż mogło się zdarzyć zwątpienie
– zbawienie, zbawienie, zbawienie!

Ref.:
Nie wiem, czy wiesz,
lecz to już nie jest sen,
lecz to już nie jest śmiech.
Jest śmiech, że nie wiem, nie wiem, nie...

Nie wiem, czy wiesz,
lecz to już nie jest sen,
lecz to już nie jest śmiech.
Jest śmiech, że nie wiem, nie wiem, nie...