X
Kikuty autostradowych wiaduktów ciszy
wolny
2024-03-13 03:29
Często jeżdżę autostradami.
Zwykle nocą.
Wówczas niewiele widać, co wokół.
Mam jednak swoje ulubione miejsca.
Są to „kikuty wiaduktów”.
Wyglądają jakby ktoś zrobił pauzę
podczas budowy ludzkiej dłoni.
Jeszcze bez naciągniętej skóry.
Widać wszystkie kości, żyły, ścięgna, mięśnie.
Zwykle podtrzymywane są przez wielką szynę.
I tak sobie wiszą w powietrzu te
kikuty autostradowych wiaduktów.
Właśnie w tym momencie
ja dostrzegam tam ciszę.
To nie jest milczenie
– byłoby to zbyt mało.
Cisza wykracza poza milczenie,
a ono jest zbyt małe,
by pomieścić w sobie jej pełnię.
Cisza jest sposobem życia.
Jest w niej szmer
– delikatny szum, jakby wiatru.
Milczenie natomiast jest brakiem słów.
Jest jak drżenie wody po deszczu.
Gdy patrzę na wiadukty
budowanych autostrad
– myślę o Bogu
i o mnie.
Modlę się próbując dostrzec niewidzialną dłoń
codzienności.
Tu właśnie szmer przemijania
dotyka tego, co wieczne.
Kikuty wiaduktów zawisają
nad głowami ludzi
jakby w geście błogosławieństwa
ciszą.
A mówią jedynie: szum wiatru i drżenie wody.
Mówią, żebym się nie spieszył,
bo Pan Bóg sam najlepiej wie,
kędy prowadzić
– Ezechiel 37 –
Zwykle nocą.
Wówczas niewiele widać, co wokół.
Mam jednak swoje ulubione miejsca.
Są to „kikuty wiaduktów”.
Wyglądają jakby ktoś zrobił pauzę
podczas budowy ludzkiej dłoni.
Jeszcze bez naciągniętej skóry.
Widać wszystkie kości, żyły, ścięgna, mięśnie.
Zwykle podtrzymywane są przez wielką szynę.
I tak sobie wiszą w powietrzu te
kikuty autostradowych wiaduktów.
Właśnie w tym momencie
ja dostrzegam tam ciszę.
To nie jest milczenie
– byłoby to zbyt mało.
Cisza wykracza poza milczenie,
a ono jest zbyt małe,
by pomieścić w sobie jej pełnię.
Cisza jest sposobem życia.
Jest w niej szmer
– delikatny szum, jakby wiatru.
Milczenie natomiast jest brakiem słów.
Jest jak drżenie wody po deszczu.
Gdy patrzę na wiadukty
budowanych autostrad
– myślę o Bogu
i o mnie.
Modlę się próbując dostrzec niewidzialną dłoń
codzienności.
Tu właśnie szmer przemijania
dotyka tego, co wieczne.
Kikuty wiaduktów zawisają
nad głowami ludzi
jakby w geście błogosławieństwa
ciszą.
A mówią jedynie: szum wiatru i drżenie wody.
Mówią, żebym się nie spieszył,
bo Pan Bóg sam najlepiej wie,
kędy prowadzić
– Ezechiel 37 –
Ocena wiersza
Wiersz został oceniony
9 razy
Treść
6
4
5
5
4
0
3
0
2
0
1
0
0
0
Warsztat
6
1
5
7
4
1
3
0
2
0
1
0
0
0
Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.
Komentarze
Kolor wiersza: zielony
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.
bez definicji
2024-03-13
Łukaszu, piękna jest Twoja droga do Boga. Wznosisz jeszcze niczym nie okryte ręce, prosząc o siłę budowli, która uniesie w górę. Chociaż dzisiaj to może jeszcze kikuty, jutro przęsła ku niebu. Ta wieczna droga, metr po metrze, w ciemności. rozświetli się duchowym uniesieniem. Dotrzesz do cudownej, rozbudowanej porządkiem drogi, gdzie już nie będą potrzebne poprawki, i modernizacje, by się podobać.
Pozdrawiam Drogi Przyjacielu, i pisz, dla mnie pisz o swojej drodze.
Pozdrawiam Drogi Przyjacielu, i pisz, dla mnie pisz o swojej drodze.
2024-03-13
To spojrzenie Twoje na mój tekst jako na dłonie uniesione w geście oranta jest całkiem ciekawe. Bardzo często w takiej właśnie pozycji modlitewnej ptzedstaeia się Ojców Pustyni. Piękne to jest, bowiem centrum całego mniszego życia jest modlitwa.
Natomiast ten mój pokraczny wierszyk należałoby odczytać w kontekście dwóch innych, które w tytule zawierały odniesienie do "proroctwa". To jest jakby swoisty tryptyk. Pierwszy wiersz w swojej treści wzorowanej na mowach prorockich niejako przepowiadał ucisk, którego powinni spodziewać się chrześcijanie. Drugi wiersz, a więc to drugie proroctwo, wskazywał konkretnie na wizję wspomnianego ucisku, a także odsłaniał moment końca świata. Natomiast tutaj mamy również odniesienie prorockie na co wskazuje ostatni wers wiersza: "Ezechiel 37" To jest taka podpowiedź wprost podana, żeby poszukać kontekstu wiersza w słowach 37 rozdziału Księgi Ezechiala w Starym Testamencie. Tam jest mowa o tym, jak to Pan Bóg z wysuszonych kości wzbudza nowego człowieka, całe wojsko wręcz. I tchnie w nich ducha, i zapowiada, że nadejdzie czas, w którym pootwiera groby i wydobędzie z nich swój lud. Cudowne proroctwo, która jest pełne nadziei. Mój marny wierszyk próbuje zrobić jakby stopklatkę w opisie Ezechielowego proroctwa. Mój podmiot liryczny dostrzega fakt, że Pan Bóg wzbudza nowego człowieka z obumarłych kości w przestrzeni ciszy. A więc jakby niedostrzegalnie. To On jest sprawcą wszystkiego. A stwarza z Ducha (odniesienie do szumu wiatru) i z wody (odniesienie do drżenie na wodzie). Pan Bóg przemienia człowieka, a więc stwarza go na nowo w jego codzienności. Dlatego właśnie mój peel słyszy, żeby się nie spieszył. To jest wskazanie na to, żeby człowiek ufał Panu, żeby nie próbował sam na już, na szybko, zmieniać sam siebie, bo dawcą życia jest Pan i On wie najlepiej, którą drogą człowieka poprowadzić do nowego życia. A całość tego spotkania człowieka z Bogiem odbywa się właśnie w ciszy, która jest przestrzenią ich spotkania. Jakby nową Ziemią.
Dzięki, że jesteś. Pozdrawiam Cię serdecznie, Gosiu. Hej ho! 😊🙋♂️
Natomiast ten mój pokraczny wierszyk należałoby odczytać w kontekście dwóch innych, które w tytule zawierały odniesienie do "proroctwa". To jest jakby swoisty tryptyk. Pierwszy wiersz w swojej treści wzorowanej na mowach prorockich niejako przepowiadał ucisk, którego powinni spodziewać się chrześcijanie. Drugi wiersz, a więc to drugie proroctwo, wskazywał konkretnie na wizję wspomnianego ucisku, a także odsłaniał moment końca świata. Natomiast tutaj mamy również odniesienie prorockie na co wskazuje ostatni wers wiersza: "Ezechiel 37" To jest taka podpowiedź wprost podana, żeby poszukać kontekstu wiersza w słowach 37 rozdziału Księgi Ezechiala w Starym Testamencie. Tam jest mowa o tym, jak to Pan Bóg z wysuszonych kości wzbudza nowego człowieka, całe wojsko wręcz. I tchnie w nich ducha, i zapowiada, że nadejdzie czas, w którym pootwiera groby i wydobędzie z nich swój lud. Cudowne proroctwo, która jest pełne nadziei. Mój marny wierszyk próbuje zrobić jakby stopklatkę w opisie Ezechielowego proroctwa. Mój podmiot liryczny dostrzega fakt, że Pan Bóg wzbudza nowego człowieka z obumarłych kości w przestrzeni ciszy. A więc jakby niedostrzegalnie. To On jest sprawcą wszystkiego. A stwarza z Ducha (odniesienie do szumu wiatru) i z wody (odniesienie do drżenie na wodzie). Pan Bóg przemienia człowieka, a więc stwarza go na nowo w jego codzienności. Dlatego właśnie mój peel słyszy, żeby się nie spieszył. To jest wskazanie na to, żeby człowiek ufał Panu, żeby nie próbował sam na już, na szybko, zmieniać sam siebie, bo dawcą życia jest Pan i On wie najlepiej, którą drogą człowieka poprowadzić do nowego życia. A całość tego spotkania człowieka z Bogiem odbywa się właśnie w ciszy, która jest przestrzenią ich spotkania. Jakby nową Ziemią.
Dzięki, że jesteś. Pozdrawiam Cię serdecznie, Gosiu. Hej ho! 😊🙋♂️
Konstantynopolitańczykowiańczyk(*)
2024-03-13
ciekawe porównania jakby łączyć opady deszczu z gotowaniem brukwi
to nie leży w gestii prawdziwego faceta
to nie leży w gestii prawdziwego faceta
Motyl(i)sen
2024-03-13
Cudowny wiersz, przepełniony uczuciem w kierunku Boga jedynego…
Milczenie jest brakiem słów….
Nie spiesz się…
Okaż litość…
Pan Bóg sam najlepiej wie…
Pozdrawiamy serdecznie :)
Milczenie jest brakiem słów….
Nie spiesz się…
Okaż litość…
Pan Bóg sam najlepiej wie…
Pozdrawiamy serdecznie :)
Autor poleca
Autor na ten moment nie promuje wierszy
Inne wiersze z tej samej kategorii
DRZEWO
- Anielska Łza
Strach
- flyingtiger
Światło
- andrew
Wyprawa w górę i z powrotem, a może sen
- Monika Larn
w oku cyklonu
- Rambler
kiedy słońce odbije się w kropli (przymiarka)
- fuyuko
Adwokat diabła
- Eris (*)
Rok 1988
- Kornel Passer
"Głodomorek"
- Tadek1(*)
Niezapominajki wiecznych uniesień
- Dolce speranza
Inne wiersze tego autora
Melancholia
A jeśli, gdy...
by istnieć...
Z Magdali Mariam
Chwal duszo moja Pana!
Garścią słów...
Wczesny Mojżesz lub syndrom Jeremiasza
Kres doczesności – proroctwo
Na krzywym płocie...
Do Emaus jest dziś zbyt daleko
Samotność w kroplach
Człowiek jest pięknym na ziemi gościem...
Niekrakowskie przedmieście
Dokądkolwiek pójdziesz...
Stworzyłeś nas...
Pokaż mniej
x
Polityka plików cookies
Nasza strona korzysta z plików cookies. Używamy ich w celu poprawy jakości świadczonych przez nas usług. Jeżeli nie wyrażasz na to zgody, możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji na temat wykorzystywanych przez nas informacji zapisywanych w plikach cookies znajdziesz w polityce plików cookies. Czytaj więcej.
Klauzula Informacyjna
Szanowni Użytkownicy
Od 25 maja 2018 roku w Unii Europejskiej obowiązuje nowa regulacja dotycząca ochrony danych osobowych – RODO, czyli Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych).
W praktyce Internauci otrzymują większą kontrolę nad swoimi danymi osobowymi.
O tym kto jest Administratorem Państwa danych osobowych, jak je przetwarzamy oraz chronimy można przeczytać klikając link umieszczony w dolnej części komunikatu lub po zamknięciu okienka link "Polityka Prywatności" widoczny zawsze na dole strony.
Dokument Polityka Prywatności stanowi integralny załącznik do Regulaminu.
Czytaj treść polityki prywatności