Wiersz swietny! Cieszę się ze trafiłam na Twoją interesującą , pełną zyciowych refleksji twórczość! Zgadzam się z przesłaniem wiersza, bo i ja często tym uśmiechem wyrażam smutek...

Nie jestem do końca przekonany do przesłania wiersza, że wszyscy ludzie smutni, którzy rzeczywiście ukrywają coś ukrywają, robią to pod zachowaniami, które nadają im pozór osób szczęśliwych dla otoczenia. Owszem, tacy się zdarzają, ale problemy i rany też są różne zasadniczo i każdy radzi najlepiej jak umie, o niektórych warto mówić publicznie i szacunek, ciepło, sympatia i docenienie dla tych którzy tak robią. Jednak nie każde posiadanie, nawet przykrych wspomnień, musi wiązać się z ciągłą walką. Starałem się odnieść tylko do treści wiersza, który ważne że powstał i można się do niego odnieść. Pozdrawiam

Przyjęło się, że swoje smutki lepiej jest zachować dla siebie, bo każdy ma swoje problemy i nie ma sensu jeszcze dodatkowo obarczać kogoś swoimi. Z tym że dla mnie to właśnie takie przekonania zmuszają do zakładania tych słynnych masek na twarz, ukrywania emocji, siebie w samym sobie, coraz głębiej, a jest taki moment, w którym zwyczajnie wewnętrznie spada się, i później ciężko jest się wydostać z tej pustki, do której się trafia. Jak tu reagować, gdy nie wiadomo, co komu w duszy gra? Gdy nie widać łez, które można wytrzeć, smutku, z którym można porozmawiać, bezsilności, którą można spróbować na nowo naładować dobrym słowem i gestami? Poruszający wiersz, o bardzo ważnym problemie w dzisiejszym świecie, o ukrywaniu emocji, i przyzwyczajaniu się do własnego cierpienia, które z czasem wykańcza coraz mocniej. Serdecznie pozdrawiam.

Coś jest na rzeczy ... "zawodowi rozśmieszacze", w kontaktach osobistych nie specjalnie tryskają nadmiarem humoru.
Podoba wiersz:)*
Pozdrawiam

dobry