Twoje Wiersze - Jesień

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

12 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Moona@

2024-10-08

Świetny!
A ktoś, kto dał jedną gwiazdkę za warsztat powinien dostać z liścia!
Oczywiście tylko wirtualnie!!!

Elżbieta

2024-10-08

Podziwiam, Twój wiersz! Jest świetny, mocno zaakcentowane przemijanie, nie stworzyło jednak przygnębiającego wrażenia, jest ono raczej nostalgiczne!
Pozdrawiam serdecznie: )⭐

Monia

2024-10-08

Jesień w bardzo dużym stopniu łączy się z przemijaniem.Dobrze jest to tutaj ukazane pozdrawiam serdecznie;)

Eleanor Rigby

2024-10-08

Taki wiersz to klasyka. Bardzo mi się podoba ze względu na estetykę i nieprzemijającą treść.

Marek Żak

2024-10-08

Bardzo mi się podoba, a na jesieni jakoś sporo o przemijaniu i końcu. Co do dni, to przed każdym coraz mniej, z tym, że przed jednym kilkanaście, a przed innym kilkanaście tysięcy. Pozdrawiam.

Goldenretriver60

2024-10-08

Ja tam nie chcę czekać końca,
bo to teraz czas niepewny,
może wezmą coś że Słońca,
lub wymyślą czynnik wziewny,

który życie nam przedłuży,
w tym , to nawet mam już pewność,
lub wymyślą projekt duży,
który skaże nas na wieczność.

Czekam Faktów w każdy wieczór,
co oznajmią w sposób huczny,
że już ciała mogę nie czuć,
a jaźń moja, w sposób sztuczny

przetrwa bez udziału ciała,
które z racji swej starości,
będzie jak zerowa stała,
a intelekt mówiąc prościej

będzie sobie myśleć w chmurze -
dywagacje to najszczersze.
Taką przyszłość sobie wróżę,
by móc zawsze pisać wiersze.

Izka1^(*)

2024-10-08

Nie ma co się spieszyć. Trzeba żywymi naprzód iść ,,,,,, Pozdrawiam serdecznie

Izka1^(*)

2024-10-08

Z żywymi

Annna2

2024-10-08

a co się tak śpieszysz?
Jeszcze nie pora, jeszcze nie czas

sturecki

2024-10-08

Wiersz przypomina o nieuchronnym przemijaniu, gdzie żółknące liście i nadchodząca zima stają się symbolem upływu czasu. Pojawia się refleksja nad życiem i jego końcem, z pytaniem, czy zdążymy wykorzystać to, co nam pozostało. To jak patrzenie na jesień, która przypomina nam, że wszystko ma swój koniec, choćby ostatni liść trzymał się gałęzi tak długo, jak to możliwe.