Jednia z Uniwersum, jak poezja, której już nie da się ubrać w słowa - stan, w którym znikają metafory dostępne w językach.
Są takie chwile niczym mgnienia nadświadomości - milisekundowe błyski neuronów, że nawet nie jesteśmy pewni, że były. Jak sny zapomniane, a dające stan niepokoju.

... puenta mnie zauroczyła.

Wolność, myśli poezji, kosmiczność w 4k i puenta "czterowymiarowej poezji która nigdy nie potrzebowała wiersza, pozdrawiam ciepło Wandziu.
6/5

Bardzo piękny wiersz. Tak, poezja nie potrzebuje wiersza, to my próbujemy ją wierszem uchwycić.
Pozdrawiam serdecznie

Ten wiersz ma w sobie coś z oddechu oceanu – spokojnego, ale pełnego tajemnicy. Obrazy są jak fale, płynnie przechodzące jedna w drugą, tworząc przestrzeń między rzeczywistością a snem. To uczucie otulenia – morzem, piaskiem, słowami – jest jednocześnie ciepłe i chłodne, jak bryza nad ranem. Dorzeczność, która tężeje jak mgła, brzmi jak moment zawahania między tym, co realne, a tym, co tylko przeczuwalne. A może tu właśnie chodzi o granicę, o to miejsce, gdzie język nie wystarcza, a jednak coś wciąż szepcze? Czarodziejski szal plaży to obraz, który zostaje w pamięci – jakby można było okryć się samą istotą miejsca. Nieuchwytność i precyzja przenikają się w rytmie wersów, prowadząc gdzieś poza sam tekst. Czterowymiarowa poezja to myśl, która intryguje – czy to coś, co dopiero nadejdzie, czy może już istnieje poza naszymi zmysłami? Fale przynoszą wersy, ale czy je zabierają, czy zostawiają? Całość jest jak ślad na piasku – trwały w pamięci, choć wciąż na granicy zniknięcia.

Tematyka wolności myśli, poezji i kosmicznej transcendencji jest intrygująca i skłania do refleksji.
Zakończenie, sugerujące, że prawdziwa poezja wykracza poza ramy tradycyjnego wiersza, jest zaskakujące i prowokujące. Pozdrawiam w zadumie

Pamiętam ten wspaniały wiersz!
W mojej pamięci silnie zaznaczyła się powyższy fraza:
"chciałabym zarzucić na ramiona/plażę - czarodziejski szal". - olśniewająca metafora!
Wiersz odczytuję dwutorowo. Z jednej strony oświecenie, które jawi się jako spokojna przystań dla rozumu, cumującego we wszechświecie, a świat jako bezkresna plaża, której wody, zbierają w morską toń wyrzuconą na brzeg "niedorzeczność". A zatem Peelka marzy o świecie, gdzie "szkiełko i oko" jest drogą poznania, drogą bez ograniczeń, a z drugiej strony puenta twierdzi coś na pozór zupełnie innego, ale tylko pozornie. Taki zabieg narracyjny bardzo pobudza czytelnika do myślenia analitycznego.
"coś szepczesz od niechcenia", czyli człowiek często coś bajdurzy... opowiada niestworzone historie, którymi "zanieczyszcza" poezję. W wierszach, człowiek zniekształca i spłaszcza czterowymiarowość poezji. Jedynym ratunkiem dla poezji, która jest subiektywnym odbiorem świata jest "wolnomyślicielstwo". W innym przypadku, lepiej żeby człowiek nie zatruwał poezji, nie sprowadzał jej do sobie tylko i wyłącznie znanego "wymiaru", nie zacieśniał piórem oglądu rzeczywistości. Poezja nie może poruszać się w wyznaczonej przestrzeni, nie może poruszać się wąskotorową kolejką... w wąskie cieśniny gór. W poezji trzeba wyrazić słowem, tak żeby :"poczuć że dorzeczność tężeje/jak mgła napływowa".
Znakomity wiersz!
Jestem pod wrażeniem Twojej poezji!
Zostawiam ocean gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Piękny wiersz w 4K.
Pozdrawiam.

Bardzo przepiękny wiersz

Piękny wiersz, prawdziwie czterowymiarowy. Pozdrawiam!

idąc wzdłuż plaży wsłuchując się w słowa od morza
...................mógłbym przez wieczność tak spacerować.
Pozdrawiam w zachwycie.

Też widzę poezję i poza wierszami. Może nawet jest tam jej więcej,,, Jednak, mimo wszystko, lubię dłubać przy wersach.

Tak, poezja nie jest tylko w wierszach, otacza nas i przemawia do naszych emocji na wiele sposobów, wywołując reakcję zwrotną. Ludzie mogą być poetami, nie pisząc żadnego wiersza. Pozdrawiam serdecznie.

Piękny 👍⭐

przepiękny wiersz ... gdy wsłuchasz się w głos wiatru usłyszysz w nim poezję ... grająca w kominie ... w szumie fal ... w krzyku mew ... poezja jest wszędzie w sercu w naszym umyśle ... pozdrawiam serdecznie ...

Pięknie. Wsłuchać się tylko trzeba, dać się uwieść poezji, tej wielowymiarowej, bez słów. Zatrzymał mnie Twój wiersz na dłużej i poruszył mnie swoją subtelnością. 6/5 Serdeczności

Dekonstruujesz piękno, by powołać je do zycia ponownie, już w czterech wymiarach. Po mistrzowsku oczywiście. Pozdrawiami kłaniam się nisko.

Też bym tak chciała...:) Zanurzyć się w czterowymiarowej przestrzeni z bryzą napływających błogich myśli nad brzegiem szumiącego morza, z wiatrem we włosach, z głębokim oddechem, który pobudza wszystkie zmysły i otwiera bramę do prawdy niczym nieograniczonej...ale się rozmarzyłam...prawie odleciałam...:)
Pozdrawiam Wando :)

Trzeba się wsłuchać, a wokół
usłyszymy wyjątkową poezję
płynącą z codzienności życia
i natury.
Ślę moc serdeczności:)

Jest w tym wierszu pragnienie zatrzymania myśli w czymś trwałym, ale jednocześnie świadomość, że sens istnieje także poza słowem. Świetnie oddaje to Twoją umiejętność splatania filozofii z poezją. Myśli unoszą się na falach, mieszając medytację nad świtem i słowem – jakby fale i kamyki stawały się nośnikami znaczeń, a wersy wyrastały z samego istnienia, nie potrzebując formalnego zapisu. Poezja nie zawsze potrzebuje wersów – czasem wystarczy ją poczuć.
A na zakończenie dopytam: czy to, co najgłębsze, musi być nazwane, by istnieć?
6/5