Wiersz skojarzył mi się jako metafora ujścia koryta rzeki do morza, oceanu, czegoś mniejszego do czegoś większego, płytszego do głębszego. To jednak po kolejnym czytaniu, bo przy pierwszym czytaniu słowo ujść miało we mnie wydźwięk smutny, jak: zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu, rozwiać, uciec. Dopiero przy kolejnym czytaniu słowo:" ujść" nabrało niezwykłego i pozytywnego, pełnego mocy znaczenia zwielokrotnionego w powiązaniu z pierwszym wersem:
"wejdę naga jak dziecko do morza tej nocy"
Wielowymiarowość wiersza nie przytłacza ale też nie daje się ujarzmić tak jak dzikość przyrody czy skrawek kosmosu widziany wieczorem z balkonu, gwiazdy i księżyc, poczucie spełnienia w nieskończoności.
Dziękuję za wiersz i doznania z nim związane.
Pozdrawiam serdecznie :)

Cudowny wiersz, wspaniałe intuicyjne przenikanie przyrody, której jesteśmy częścią.
Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo sie wczulam w ten wiersz. Przypomina mi o pierwotnym pragnieniu zjednoczenia sie i bycia jednoscia z Wszechswiatem. Jednoczenie napomina, ze choc niewielka, to jestesmy jego czastka. Sprawy oczywiste, ale ledwie dotykalne. Chyba po to potrzebujemy poezji. :)

Nagość to bezbronność, pokazanie wszystkiego, wszystkich swoich słabości i lęków, trzeba mieć ogromne zaufanie do kogoś/czegoś, wiarę,by obnażyć swoje wnętrze.
Piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Przepięknie, jak zwykle u Ciebie Wando.
Wiersz na 6/5
Serdecznie pozdrawiam :)

Z ukazaniem się wiersza i jego treścia, gdzie dlugo nie chcial 'przemówic' mialam problem.
Po dzisiejszym, wturnym czytaniu, widze srebrnowijaca się rzeke, jak i duch kobiety z Nia (rzeka/matka istnień) się utozsamiajaca.

Milego dnia.

Jeden z Twoich najpiękniejszych wierszy - znowu to piszę kolejnemu Twemu wierszowi, nie umiejąc zachować grama obiektywizmu wobec magii, którą stosujesz pisząc wiersze. Kapitalnie zapisany 7/6/7/5, zamknięty niczym wygaszenie ekranu, a pozostaje wielki, otwarty jak przestrzeń, gdzie się dzieje. Komponowany sublimalnymi brzmieniami i obrazami tak, że widzę scenę, słyszę morze, dotykam wilgoci, czuję chłodny zapach i słony smak tej chwili. W moim odbiorze pomimo całego piękna sytuacji to nie jest dobra chwila. Jej piękno jest złudne. Kobieta nie wchodzi sobie tak o do morza w nocy, osamotniona, naga, to wbrew instynktowi. Choć to może być metafora spokojnego odejścia albo przejścia w inny wymiar duchowości - ja typowy facet odczuwam niepokój, że to chwila, gdy przestaje działać instynkt samozachowawczy. Dla mnie przekaz pełen jest takiej dramaturgii, zamilknę zatem, żeby tego nie nazywać i wybiorę dla spokoju odczyty zacnych Przedmówców. Zachwycony i skołowany pozdrawiam Cię gorąco, Wando :-)

Wyobraziłem sobie jak Pani podąża za blaskiem księżyca i zaczyna Pani brakować od kostek, po łydki, po uda, po pas i od pasa w górę aż całkiem Pani zanika w morzu - ja wtedy biegnę za Panią tak jak za magią Pani słów by Panią zatrzymać i to przeżyć jeszcze raz od początku, tylko że wolniej i dokładniej by się tym upajać i rozkoszować🙂 wspaniały wiersz Pani Wando, pozdrawiam serdecznie 🙂

Wiersz można interpretować na wiele sposobów: jako metaforę śmierci i odrodzenia, jako symboliczną podróż w głąb siebie, jako wyraz pragnienia wolności i transcendencji. Wspaniały wiersz. Pozdrawiam serdecznie

Kłótnia kłótnią a wiersz wierszem.
Ciche dni nie mogą przeszkodzić w ocenie tak wspaniałego wiersza.
Pozdrawia wataha, od której dostałem już reprymendę.

Ciekawy wiersz!
Zlęknienie przed śmiercią i przed tym, czego po niej nie ma lub może być jest kwestią światopoglądów.
Kiedyś każdy będzie miał wiedzę na temat ostateczności. Tymczasem coś przyjmujemy za (nie)pewnik, bo jednak taka natura człowieka, że w coś i komuś tam wierzy, nawet jak ucieka w ramiona wszechświata :)
Pozdrawiam z podobaniem :)

Po przeczytaniu Twojego wiersza, odczułam realność Niebytu Hegla.
Byt i Niebyt... jako równoczesne pierwiastki uzupełnione o filozofię Heideggera.
To wykształcone "coś" (Byt) ponownie zanurza się w Niebyt.

Akt nagości symbolizuje wyłonienie się z nicości (chwilowe), by ponownie zawiesić się w próżni- tutaj już urealnienie nicości Sartre'a.

Jestem oszołomiona Twoim wierszem.
Wyzwoliłaś cały szereg doznań ontologicznych (mistycznych) w kontrze do doznań epistemologicznych.

Porwałaś mnie swoim wierszem w wir emocji, odczuć... w wir olśnienia.
Nie wiemy skąd przyszliśmy i dokąd odchodzimy, lecz nasza intuicja wskazuje nam drogę... do nicości. Ta droga jest wkodowana w nasze DNA.

Ogromne brawa dla Ciebie za ten utwór!
Doskonały!

Serdecznie Cię pozdrawiam i obsypuję wiersz garściami gwiazdek!

Znakomity Wiersz!
Mogę tylko po cichutku podziwiać...
Serdecznie pozdrawiam :)

Bardzo dopieszczony wiersz z bardzo ciekawą i niebanalną metaforyką pozdrawiam;)

Dla mnie to ugłaskanie lęku przed odejściem, a właściwie wiersz odbieram jako odpływanie w inny wymiar. Kolebanie się resztą przywiązania do rzeczy martwych, a powitanie wraz z ujściem szeroko pojmowanej metafizycznej podróży duchowej.

Tak odczytuję, ale ja często mam swoje korytarze myśli.

Z niskim ukłonem za niezwykle liryczny wiersz.💖🩰

Pozdrawiam i życzę wspaniałego dnia! 5/6

Woda, cisza, noc i człowiek ma chęć wejść do innej przestrzeni, zostawiając, choćby na chwilę prądy, szumy i bóle rzeczywistości. Po zanurzeniu niczego nie widać i nie słychać. Jesteśmy sami ze sobą, a przez chwilę poza nami nie ma niczego. Znam ten stan z autopsji. W temacie pieśń Karłowicza "Na spokojnym ciemnym morzu", tu w wykonaniu naszej gwiazdy Piotra Beczały. Kiedyś ją sam wykonywałem.
https://www.youtube.com/watch?v=cbxRXQNppQM
Wiersz super w treści i formie:). Pozdrawiam

Nagość to bezbronność, ale kiedy chcemy się oczyścić z emocjonalnego splątania, każdy skrawek materiału zaburza ten proces. Tak jak stopa pragnie kontaktu z trawą, by czuć receptorami zespolenie z ziemią, tak ciało pragnie dotyku morza, by poczuć jedność z tą potęgą. A do tego jeszcze cudowna sceneria nocy, pod niebem z gwiazd i połączenie z kosmosem.. Powiem Ci, kochana, że dobrze wiem o czym piszesz, bo takie pragnienia i ja miewam. W takich momentach aż chce się "pójść" i "ujść".. Twój wiersz jest dla mnie metafizyczny, a każde słowo zapada we mnie głęboko. Nie umiem nawet wyrazić zachwytu, bo to nawet nie o zachwyt chodzi, ale o jakąś wibrację, która pozostaje w człowieku..

Wiersz maluje obraz osoby, która zanurza się naga w morzu nocą, odczuwając ciszę i spokój. Opisuje delikatność tej chwili i uczucie ulotności, jakby była widoczna z daleka, a jednak znikoma. Gwiazdy i księżyc tworzą atmosferę, która zmienia strach w coś subtelnego i pięknego. Powtarzające się pragnienie "pójścia" podkreśla jej wewnętrzne zmagania i chęć ucieczki, zapewne przed wzrokiem gapiów.

Uchodzimy od źródła do oceanu jak rzeka, a tu jeszcze magiczna metafora wchłonięcia przez światło blasku księżyca. Ten świetlny tunel pojawia się często w opowieściach ludzi którzy przeżyli śmierć kliniczną, ja w to światło mam powody wierzyć. I można się temu poddać jak w zakończeniu wiersza, o wiele łatwiej, gdy to co ważne tutaj jest domknięte spokojem. Tylko ten ,, zegarmistrz światła " przeważnie przychodzi zbyt wcześnie.
Mam takie naiwne myślenie, że to co widzimy widzi nas, także na pewno jesteś Wando widziana przez kosmos;)
Pozdrawiam serdecznie.

Idź i nie pytaj nigdy...
każdy sen wybudza marzenia
bezpowrotnie tak jak tego
nie chcemy...

pięknie ...ja też składam Ci ukłon dobranoc ... pozdrawiam serdecznie ...

niezwykle poetycko opisujesz przejście.....
w bardzo delikatny i subtelny sposób
naga jak dziecko czyli czysta....
bardzo fajnie
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Zatrzymał mnie tytuł- początek wiersza. Czy dziecko jest jakimś symbolem nagości, czy nagość jest jakąś znaczącą cechą dziecka, a może to miał być taki skrót-zbitka dwóch elementów odchodzenia- nagości i dziecięcości...Dziecko jest pojęciem szerokim, jeśli chodzi o nagość to na myśl się nasuwa dziecko dopiero narodzone..."Nagim wyszedłem z łona matki i nagi powrócę" Być może to jest Twoją inspiracją, ale w takim wypadku uściśliłabym pojęcie dziecka. Ale może inna była Twoja myśl, mogło chodzić nie tyle o posiadanie , co o pewne odsłonięcie, transparentność wnętrza, która jest dużo większa w przypadku dziecka... Pozdrawiam ciepło:)

Tak jak nadzy przyszliśmy na świat, tak z niego odejdziemy, nie zabierzemy nic! Nie wchodząc głęboko w sferę religii, możemy tylko liczyć, że będą do uczynki popełnione za życia. W wierszu w niezwyklej poetyce ukazałaś stan sprzejścia z życia do niewiadomego? Wiersz jest tak piękny, że wprost zapera oddech w piersiach!
Serdecznie pozdrawiam:))⭐

Wiersz niewątpliwie dojrzały artystycznie, bogaty w estetyczne i zgrabne literacko parabole, mające wyrazisty podtekst wkraczania w niedostępną nam rzeczywistość metafizyczną. Owa otchłań metafizyczna, oznaczona w wierszu jako proste „tam”, jest postrzegana przez podmiot liryczny jako piękne fluorescencje, które mogą tylko zachęcać do wejścia „tam”, bo nie mają żadnych ciemnych, odstraszających cech. Piękny wiersz, który jest samodzielną wartością poetycką, bez względu na kontekst filozoficzny, bo ten już nie jest taki oczywisty. Bo niby skąd ten optymizm? Dlaczego owe „tam” miałoby tu rezonować pięknem i dobrem? Jak jest tego podstawa? A może „tam” to ciemność, zimo i niebyt? Może to sen bez snów jak mówił Sokrates, błędnie jednak wyciągając optymistyczne wnioski, bo zapomniał, że po dobrze przespanej nocy następuje przebudzenie, a po niebycie przebudzenia nie ma i to raczej nic wspólnego z optymizmem też nie ma. „Piękno zbawi świat” powiedział książę Myszkin, ale książę ten był tytułowym „Idiotą” i zdanie to Dostojewski ułożył prześmiewczo. Wiersz nie musi być rozpatrywany w kategoriach filozoficznych, i jego wartość estetyczna może wystarczyć, tym bardziej tak pięknego wiersza jak Twój. Cóż, jednak twoje komentarze i deklaracje światopoglądowe oraz inne Twoje wiersze moje pytania chyba jednak usprawiedliwiają. O co zaczepione są w Twoim wierszu piękno i pragnienie wejścia „Tam”? Końcówka wiersza łagodzi nieco owe pragnienie, bo można zauważyć tu pewne zawahanie i szukanie motywu. Oczywiście, że w żadnym wypadku nie oczekuję odpowiedzi. Byłoby to nawet niegrzeczne. Pokazuję tylko w ten sposób mój subiektywny odbiór Twojego wiersza. Bardzo pięknego wiersza. Jednak obawa o to, że może, wbrew słowom wiersza, „nie widać Ciebie z Kosmosu”, jest przecież realna. Kosmos może nie być Tobą w ogóle zainteresowany, a wtedy wiersz, w tej optymistyczno-estetycznej swojej części, jest manifestem bez pokrycia. Wbrew Twoim zastrzeżeniom wyrażonym gdzie indziej, „zerojedynkowość” w podejściu do niektórych tematów może być niestety uzasadniona. Pozdrawiam serdecznie😊

Nie będziesz naga, będziesz ubrana w doświadczenia i wiedzę...godna do spotkania ze światłem...:) Wzruszający wiersz...
Pozdrawiam Wando :)

Łzy są słone
I morze też
To prowadzi w stronę
Po której życie jest.
Pozdrawiam

Bardzo świadoma wizja zespolenia ze światłością