Termin paruzja, jak dla mnie jest dość jednoznaczny i odsyła mnie do wiary chrześcijan w powtórne przyjście Chrystusa.

I teraz, co do treści, to tak sobie myślę, że można by na Twój wiersz, Jasinie drogi, spojrzeć właśnie z tej perspektywy jakby odśrodkowej. Czyli, że chrześcijanie wszystkich czasów czekają na paruzję, ale ona nie stała się dotąd faktem. Moznaby więc ten wiersz Twój odczytać jako swoiste powątpiewanie w zapowiedź powtórnego przyjścia Chrystusa na Ziemię.
Obserwuję ten Twój wierszyk od momentu jego publikacji tutaj. I skłonił mnie on do postawienia pytania: czy my, chrześcijanie, rzeczywiście z utęsknieniem oczekujemy ponownego przyjścia naszego Pana? Sobie postawiłem to pytanie: czy ja naprawdę czekam na przyjscie Chrystusa?
I odpowiedz wcale nie musi być jednoznaczna, bowiem prawdziwie głęboko w siebie należy sięgnąć, żeby zobaczyć prawdę. Czy aby nie przyzwyczailiśmy się do czekania na śmierć, a nie na paruzję...? A to jest o tyle ważne, że chodzi o nadzieję, która jest w sercu człowieka wierzącego. Nadzieję, która determinuje życie codzienne chrześcijan. Przynajmniej teoretycznie. I po tych pytaniach uważam Twój wiersz za bardzo wartościowy, gdyż pozwala zatrzymać się i zastanowić nad sobą i wiarą swoją.

Natomiast próbuje odczytać ten wiersz także nieco szerzej. To znaczy, że my wszyscy, ludzie żyjący, w pewnym sensie oczekujemy paruzji. Ona jednak w tym kontekście nie tyle związaną jest z ponownym przyjściem Syna Bożego na Ziemię, ale raczej z końcem świata. A to w gruncie rzeczy są różne rzeczywistości.
I teraz to pytanie przestwór, a może bardziej przestworzy lub przestworza o cynk, to jest doszukiwanie się znaków, które mogłyby zapowiadać zblizajacy się koniec świata. I to już wykracza poza wiedzę z zakresu religii, a wkracza także w tematykę wszechświata, astronomii, astrologii, pewnie też kwantów i co tam jeszcze...
Ocean odczytuję jako ogromną ciszę lub jako ocean myśli, które falami w człowieka wpływają, ale nie odpowiadają na pytanie.
Dorsze wiercące się w sieci, to my, ludzie, którzy wplatani jesteśmy w sieć życia i śmierci, ale może to być także odniesienie do sieci w sensie internetów i w ogóle rzeczywistości wirtualnej. A w tej sieci: bezkres próżni i zagłada.
Zakon to odniesienie do struktur Kościoła lub szerzej do tych, którzy napędzają rozrost strachu wobec widma końca świata. I tu także np. produkcję filmowe, szczególnie te amerykanckie.
Sędzizwoje to oczywiście wszelkiej maści "znawcy", którzy lepiej niż sam Pan Bóg znają wszelkie Jego zamysły.
O paruzji ustęp w bieli znaczy tyle, że nic o niej nie wiadomo z pewnością.
Pręgi w miejscu raju to trudy życia, zamiast oczekiwanych dobroci nowego świata, nowej ziemi.

Tak czy inaczej tekst jest raczej w tonie powątpiewania w sprawę paruzji, a także nieco dozuje sarkazm w kierunku pseudo proroków z wizjami katastroficznymi końca świata.

Mnie się podoba. Jak już wspomniałem, skłonił mnie ten wiersz do przemyśleń i wracałem do niego wielokrotnie nim coś napisałem. Oczywiście opcją z dorszami, które są coraz gorszej jakości na talerzach w restauracjach nadmorskich, również jest ciekawa jako interpretacja. A że lubię rybkę, to się uśmiechnąłem. Zresztą Pioterek Kefas był rybakiem, więc i to jest niezły trop, bo w końcu on dostał klucze do Królestwa. A kto ma klucze, ten otworzy drzwi Panu, który nadejdzie.

Hej ho, Jasin! 😊🙋🏻‍♂️

Modernistyczne wierszowanie ale wciąga 🙂

Iluzja jest podstawą do badania duszy

Miał być raj, a jest...no właśnie chyba tylko jego dziwny substytut...w kształcie karykatury....

W skrócie...jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz...
Pozdrawiam Krzyśku

Co dla jednych dobre, dla innych zagładą...dorsze wiedzą o tym dobrze, otrzymały cynk:) Twój wiersz lekko poskręcał zwoje mózgowe, teraz nie chcą się wyprostować, bo się poplątały, to i mój komentarz taki niedorobiony:) Pozdro:)

Krzychu!
Tak jak sobie czytam, tak napiszę, bo dogonić Twoje skróty myślowe jest ciężko - dla mnie.

Ludzie proszą Boga o ryby, bo w nich jest cynk, (a najwięcej w makreli, węgorzu, tuńczyku, w dorszach niezbyt wiele), ale Bóg chce coś w zamian. Da ryby, jednak Ty człowieku dbaj o ich środowisko, o naturę, dostajesz wszystko... A tylko pustkowie wszędzie czynisz i nie tylko w sobie...

Bóg zawsze będzie miał do kogo wracać, bo choćby garstka pozostanie do końca świata, to będzie ta, która jak Boga Jego ziemię kochała.

Co do pointy, to rozumiem, że za niszczenie świata nie będzie nagrody...

Pozdrawiam serdecznie :)) Mam nadzieję, że odczytałam zamiar Poety w miarę dostatecznie. 5/6