Twoje Wiersze - Sen o matce

Sen o matce

wolny

2023-09-16 20:39

Nietknięty wbił się w pamięć.
Kamień milowy, węgielny, przydrożny.

Turnusowa przestrzeń w pomarańczach.
Pomału fizyka rozdmuchuje popiół,
jednak cząsteczki
wciąż kreślą matce rzęsy.
Króluje światło podkradzione z aureoli,
od czubka do głębin.
Lokalna wieczność
spakowana w jeden cykl.

Stoi pewnie, balast nie wypacza kręgów,
złota godzina na długo przed diagnozą.
Ja, wersja S, ciasno dopinam objęcie.
Chwiejny pomost kruszy złogi chityny.

Wybiła rezerwa promieniotwórczości.
Rodzicielka nuci ochronne zaklęcia.
Pożegnalny wygłos nie daje się przekupić.
Zaczęło się nieuchronne,
przedwczesne rozmycie;
opalenizna nietykalna,
interferują prześwity,
wieczorny chłód studzi przedsionki.

Przebudzenie – syrop z piołunu,
ale i najwyższej próby ulga.

autor

Jasin^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

5 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

poezja.tanczy

2023-09-20

Poruszasz człowieka
A nawet nim potrząsasz

Pozdrowienia :)

Jasin^(*)

2023-09-20

Może, ale jak już to lekko i w dobrej wierze :-)

Kropla47

2023-09-18

Ładny... świetnie metafory:) pozdrawiam ciepło:)

Jasin^(*)

2023-09-18

Dzięki za wgląd :-)

braciszek ^(*)

2023-09-17

Mnie się tu najbardziej podoba określenie: "lokalna wieczność". Całość jest napisana w Twoim stylu. Dla mnie trudne jest rozbieranie uczuć na tak drobne cząsteczki. Ja tam po chłopsku przytulam się do matki i mówię jej, że ją kocham. Natomiast dużo trudniej zapewne jest, gdy już nie ma się do kogo przytulić. I myślę, że ten wiersz właśnie taką drogę pokazuje: od "dobrze, że jesteś", przez "kocham", do "żegnaj".
Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️