/Proza poetyczna/

Nie porzucaj swojej rodziny gwiazd,
gdy trauma otwiera furtkę diabłowi
do duszy zdesperowanej na Ziemi,
której kontaktu szuka tak niewinna;
serca delikatność wspólna środkiem
oka patrzy — kiedy coś się dostało,
trzeba oddać to w zamian za niebo
i idąc naprzód, krok wstecz wykonać

Dla sparowanej torem przed oczyma
lot bez przeszkód scedował 'Mój Świat';
z wiatrem przyspiesz i lądu nie blokuj,
procesem będzie udrożnianie dróg,
by każde słowo poznał jeden wróg
i wtedy miłość powie — precz, precz!
Zło opuści mur, dostęp pełny da do

Amen!

*Ktoś dopowie: kiedy byłeś dzieckiem;
piaski ze wspólnych kuwet świadomie
naświetlały psem i kotem piaskownice,

dzieci rozpoznały księżyc i słońce,
z gwiazd budują podwórka na plaży dla
gniazd — tak przejeżdżało hulajnogą

Nieświadomych ludzi opętane zło
tkwi i tkwiło w garnku — co zostało?

Przestrzeń prawdy kosmicznego wiatru,

co wyrasta dwulicowością pudła,
bębnić dorosłość będzie jedną racją;
jawnie rozkopany laur nie spocznie,
debetonizacją wyśle część muru
do ciebie we śnie, sygnałem na jawie!

Miejsce zwalnia na operę w teatrze
pośrednik Absolutu — twoja MTJ(emtej)

___________________________________________

*— dzieci tracą zdolności atawistyczne osiągania OOBE,
gdy ich faza rozwojowa dostosowywuje się do Świata jawy.
Nielicznym jednak udaje się zatrzymać 'kurtynę'.
Ona wam daje podpowiedź!

*********************************************
Wiersz, który czytacie, jest nie tylko poziomem kauzalnym w treści, ale przekroczeniem granicy z MTJ(emtej), dzięki której mogę wszystko przelać do jawy! Zdradzam wam cały zamysł samego cyklu, wykluczając z niego wiersze polityczne, jakie w nim się znalazły...

Miłego czytania

Świątecznie wszystkich pozdrawiam z Nowym, nadchodzącym Rokiem 2024.
Bez odbioru do odwołania!
Bawcie się dobrze
Pzdr!