Czasem proszę myśli –
zostańcie,
nie idźcie w świat,

bo potem błądzę za wami,

jak cień za wiatrem,
jak liść za własnym drżeniem.

Moje myśli – jak dzieci –
nie znają posłuszeństwa.


Wybiegają przede mną

nagie
nieuchwytne
niespokojne
hałaśliwe, jak ptaki przed burzą.


Wtedy nakazuję im –
zostańcie,

lecz one pędzą dalej,
bezwstydnie unosząc mój
lęk
troski
upokorzenie ,
jak płomień w dłoniach z papieru.

Więc pozwalam im odejść,

bez gniewu.
A ja zostaję sama,
z pustką
wypełnioną milczeniem,
jak przestrzeń między
wdechem i wydechem,
jak niebo o zmierzchu,
bez gwiazd.

Chciałabym je chronić,
zanim wzniosą się w niebo,
gdzie mój głos nie sięga,
gdzie słowo
staje się światłem.

A ja milczę, chociaż wiem,
że wytchnienie nie zamieszka
w moim sercu,
dopóki nie nauczę się
akceptować życia
jako rzeki,
która płynie
nawet bez brzegu.

Na znak pokoju
zbieram
ich rozproszone okruchy,
i patrzę bez żalu,
jak odchodzą.