Za szkłem cień, cisza i samotność widza,
który nie może dotknąć, chociaż pragnie.
Ty jesteś w świecie żywym, bo realnym…
Twój świat się nie da w żadne lustro wcisnąć.

Widzę, gdy wzdychasz, przecierając oczy,
może znużona, może tylko z troski?
A ja trwam tutaj za szklaną barierą,
choć wiem o tobie więcej, niż ty myślisz.

Kocham w milczeniu i bez twojej zgody,

jak wiatr, co gładzi mórz wzburzone wody… 

Ty płyniesz ufnie po spokojnej fali,

a ja – na brzegu, w mroku własnej łodzi.

Jestem po stronie, gdzie cisza ma oczy,

w niej zapamiętam każde drgnienie twarzy…

Ty nie wiesz o tym, jestem całkiem blisko –

twoja niewiedza rani serce, boli.

Czasem podnosisz wzrok, jakbyś coś czuła,

ale odbicie nie da odpowiedzi.

Znam twoje myśli, chociaż nie mam klucza;

ty żyjesz życiem – a ja… tylko śledzę.

Po drugiej stronie ja” i „ty” się wchłania,

powstaje światło bez cienia i woli.

Tu rzeczywistość oddycha z ukrycia,

każdy twój obraz bolesnym złudzeniem.

Po mojej stronie domy są z powietrza,

dzieci się śmieją, nie rodząc się wcale,

a Bóg nie mówi, jest płynną przestrzenią,

w której się żyje w ciszy i w milczeniu.


Mój świat się składa z błysku i z oddechu,

tu śmierć i życie tkwią przy jednym stole,

i grają w kości, w ciszy, bez uśmiechu –
na twarzach blizny pragnień niespełnionych.

Nie znam do ciebie drogi, chociaż pragnę,

więc snuję mosty z czułości i marzeń,

znikając z wolna, jak dym po pożarze,

który nie spłonął, bo brakło mu żaru.

Przejść przez to lustro – to jak umrzeć lekko

i żyć naprawdę, choćby chwilę krótką.
Nie chcę tu zostać, choć cisza urzeka,

ta strona lustra nie jest dla człowieka.