Rozchylam płatki, z mgłą, gdy noc odchodzi,

w srebrnym dotyku poranka, z radością.
Całą mą duszą pragnę przebudzenia,
spieszę ku słońcu, by blask dnia powitać.

Magiczna chwila – wszystko się odmienia,
drżę w świetle brzasku perłą niewinności.

Wśród rannej ciszy roztapiam uśpienie,
a krople rosy na mych płatkach tańczą.

Jestem oddechem wschodzącego życia,

symbolem piękna, nieskazitelności. 

Nie zgasnę nocą, nie zapomnę we śnie,
serce pamięta ciepłe dni przeszłości.

Z mułu wyrastam i pnę się ku słońcu,
nieskazitelnym kwiatem oświecenia.
Po każdej nocy budzę się do życia,

by znów rozkwitnąć w porannych promieniach.

Rozchylam płatki, otwierając czakry,
nie dla ozdoby – w nich jest życia siła.
Niosą moc ducha współgrając ze światłem –
ziemia i niebo tchną jednością ze mną.

A moje serce w świątynię się zmienia,
z duszą lotosu, co nie zna ciemności.