Zachwycał Jolkę, Józkę, Basię
tym, że tak ładnie grał na basie.
On, to był facet, ekstraklasa -
basista, co w góralskich lasach

tam, gdzie Polacy nie są cisi,
grał dla Królowej - panny Krysi.
Zawładnął gośćmi aż do cna.
Romantyk basu - chapeau bas.

Chcę się utrzymać w tej narracji -
był mistrzem luźnej dedykacji.
Tym spekulacje wszelkie uciął.
Kto DEDYKOWAŁ? Pucio-pucio.

I za dotknięciem strun (lub stringów)
już wszystkie panie na dancingu
znów mogły marzyć o basiście -
nawet te z mężem (patrz w asyście).

To nic, że śnieg zasypał dworzec
i ów pensjonat znany - "Orzeł".
Wszyscy w napięciu, wraz z basistą,
pijąc tokaje oraz czystą

spotkają miłość na parkiecie,
której u siebie, gdzieś w powiecie,
by nie spotkali - taki szpas.
Tu, co innego, bo ten bas:

"Dla sympatycznej niewątpliwie... " -
że mnie tam nie ma, sam się dziwię,
gdzie woda, góry, śnieg i las
oraz pan Waldek i ten bas.

Minęły lata, pięciolatki i dekady,
a na basistów, Moi Mili, nie ma rady.
Pucio to pojął i przyswoił (był na czasie)
i styl grania dostosował do Joasiek.

Niejeden raut gdzieś pod Reglami rozweselił
anonsem miękkim: "Pucio-pucio dla Andżeli".
Młodzi słuchają rozumiejąc z tego gucio,
że dla basu najważniejszy Pucio-Pucio.

P. S.
Bo i łamaga, w mej osobie, się napasie,
tam na dancingu, na dopingu, przy tym basie.