Mam wątpliwości przed prawie każdą publikacją wiersza, dlatego posłużyłam się personifikacją, żeby pokazać konflikt wewnętrzny. Granica pomiędzy dzieleniem się emocjami a obnażaniem swojego wnętrza jest bardzo nikła. Dziękuję serdecznie za gwiazdki.

Walka wewnętrzna pomiędzy zamiarem pozostawienia śladu po części wynikłego z próżności a ryzykiem obnażenia się przed odbiorcą toczy się w każdym z autorów. Chociaż nie zawsze pisze się o sobie, to i tak uzewnętrznia się poprzez wiersze własny stan. Niektóre utwory nie mają szans ujrzeć światła dziennego, bo są zbyt osobiste.

I vice versa !
:)))

Wciąż przybywa nowych twórców, którzy zadziwiają mnie swoją pomysłowością co do tematyki i ciekawych form. Oczywiście nie wiek biologiczny miałam na myśli, choć po części też.
Jedną z osób, które mnie zadziwiają i zaskakują jesteś Ty Osiu. Szczerze Cię podziwiam.

Nie wiem o jakich młodych mówisz
,wiem tylko ,że ja się z tym po prostu nie zgadzam .

Ślicznie Ci dziękuję za iluminację i za życzenia, aczkolwiek mnie się wydaje, że moje pomysły są ubogie.

Już nie potrafię pisać, czuję się za cienka,
Bo przy młodych poetach zwyczajnie wymiękam.

Pozdrawiam.

Odpowiem żartem, że nie jest ważne co ludzie o nas mówią, ale, że w ogóle mówią. Nie chciałam, żeby moja pisanina zupełnie przepadła, więc oddałam jej głos, żeby mogła się bronić na forum. Z jakim skutkiem, to już nie mnie oceniać, ale cieszę się, że to zrobiłam. Przy okazji poznałam wirtualnie ludzi o pokrewnych duszach.
Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję za gwiazdy i za zrozumienie. Odebrałaś dokładnie to, co miałam na myśli. Nie żałuję, że po wielu latach odważyłam się podzielić owocami swoich przemyśleń, refleksji i uczuć. Przy okazji nauczyłam się wiele i mogłam zapoznać się z naprawdę dobrą twórczością.
Za to wszystko dziękuję. Pozdrawiam.

Nie mnie oceniać jakość moich wierszy, niech robią to czytelnicy. Od dawna czułam potrzebę sprawdzenia, jaką reakcję wywołają moje wiersze na odbiorcach. Bardzo mnie cieszy i sprawia ogromną satysfakcję, że większość z nich chyba się podoba. Poza tym portal daje możliwość dialogu pomiędzy autorem a czytelnikiem. Dzieląc się swoją twórczością możemy swoje wiersze i w pewnym stopniu siebie samych "ocalić od zapomnienia".
Dziękuję za Twoje słowa i pozdrawiam.

Niektóre pewnie tak, te nieudane i te bardzo osobiste. Serdeczności również dla Ciebie.

Dobre:)))

Szuflada powiedziała: "Wreszcie ktoś zabrał się za porządki! Myślałam, że nie zdzierżę"
:)))

Doskonale powiedziane. Do pewnego momentu wystarczy pisanie do szuflady a potem pojawia się niedosyt no i dylemat. Właśnie nasunęło mi się coś. Autor się wypowiada, wiersz też się wypowiedział a ciekawe, co na to szuflada:))). Dzięki. Pozdrowionka.

To wielka szkoda. Strata nie do odrobienia, bo te młodzieńcze są zazwyczaj przesycone ogromnym ładunkiem uczuć.
Dobrej nocy.

To gorzej zrobiłam ja sama, bo wyrzuciłam swoje wiersze licealne i z czasów studenckich. Uznałam, że nie warto ich zachować. Dziś oczywiście wiem, że to było głupie. Czasem mi się przypomina jakiś wiersz z tamtego okresu, ale to wyjątki, bo jak sama piszesz one były zapisem chwili.
Pozdrawiam ciepło

Piszę z przerwami od liceum. Tylko dla siebie, czasem dając do przeczytania komuś z bliskiego otoczenia. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że jeśli nie opublikuję swojej pisaniny (jaka by ona nie była), to przepadnie na amen. Wydanie drukiem jest dość kosztowne a popyt na wiersze mały, więc nie próbowałam nawet. Na przyłączenie się do portalu namówił mnie tato i cieszę się, że go posłuchałam, bo ta forma daje możliwość dialogu z odbiorcą (to już kiedyś poruszyłyśmy).
W tym momencie pojawia się dylemat. Nasze amatorskie wiersze to nasze wnętrze, pisanie podyktowane przeżyciami, przemyśleniami, wspomnieniami, w jakim stopniu zatem, można pozwolić sobie na ekshibicjonizm swojego wnętrza? A te wiersze, które wypływają prosto z wnętrza i w bezpośredni sposób nas dotyczą są najbardziej autentyczne i głębokie.
Twórczość mamy Twojego przyjaciela nie przepadła, całe szczęście, ale nie zawsze zakończenie jest tak optymistyczne. Posłużę się przykładem rodzinnym. Wnuczka siostry mojego dziadka wyrzuciła podobno na śmietnik haftowane ręcznie przez babcię pościele i obrusy !
Wracając do poezji, zawodowcom piszącym na zamówienie jest pewnie łatwiej, bo ich twórczość zostaje upubliczniona "z urzędu" i pewnie nie jest aż tak osobista, choć może się na prywatnych przeżyciach opierać.
Ależ się rozpisałam!
Dziękuję Ci Gosiu i pozdrawiam.

Właśnie, ma sens czy się z nim mija? Nie można odpowiedzieć jednoznacznie. Jednemu wystarczy, że się do woli wypowie wierszem i wrzuci go potem do szuflady a inny czuje niedosyt. Poczułam ten niedosyt, więc zaczęłam publikować, a tu masz, wiersze się zbuntowały i wydelegowały jednego do wygarnięcia mi w oczy swoich lamentów. Niewdzięczne! Nie dość, że powołałam je do życia i sprawiłam, że ujrzały światło dzienne, to teraz jeszcze za to obrywam:))
Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję Ci za te słowa. Zawsze istnieje ryzyko, ale uważam, że trzeba je podjąć. Ostatecznie wszystko ma swoją cenę. Końcowe podsumowanie wykaże czy było warto.
Pozdrawiam.

Trafiłaś w sedno. Wiersz wynika z potrzeby wypowiedzenia czegoś, potem pojawia się niedosyt i pytanie co z tym dalej zrobić, podzielić się czy zachować. Zachować to jakby pogrzebać. I to jest "miotanie się" twórcy.
Dziękuję, pozdrawiam serdecznie.

Każda decyzja niesie ryzyko a ryzyko jest przygodą. Mimo wszystko szkoda tak leżeć bezproduktywnie w szufladzie. Po wyjściu z niej coś się jednak zaczyna dziać, nieważne co:). Pozdrawiam

Samo rozmienianie się na drobne świadczy raczej o grafomanii. Dobry autor pracuje nad dziełem by "miało ręce i nogi". Tak rzeczywiście nasze utwory są przedłużeniem nas samych to fakt ale także dialogiem z odbiorcą.

Myślę, że nasze twory, nie chcę używać słowa "dzieła", są przedłużeniem naszej egzystencji, o ile mają szansę ujrzeć światło dzienne. Tylko trzeba wyznaczyć rozsądne granice, żeby uniknąć tzw. "rozmieniania się na drobne". Poza tym każde wypuszczenie czegoś z gniazda wiąże się z emocjami i ryzykiem. Pozdrawiam.

Tylko ile czasu można spędzić w totalnej stagnacji. Z czasem komfort może stać się nudny i pojawia się pragnienie przeżycia czegoś nawet za cenę ryzyka i bólu. Pozdrawiam, dziękuję.

Miło mi, że wątek Ci się spodobał. Nasze dziełka są jak dzieci, chronimy je, pielęgnujemy, ale nie można swoich dzieci całe życie więzić pod kloszem. Kiedy nadchodzi czas trzeba je wypuścić, żeby "broniły się" same. Z jakim skutkiem będą się bronić, trudno przewidzieć, ale trzeba dać im szansę. W przypadku wierszy, zawsze można schować je ponownie do szuflady, ale to, czego doświadczą pozostanie. Serdecznie dziękuję Ci za interesujący komentarz. Pozdrawiam.