- I jak, Serce? Zadowolony?

- Nie bardzo.

- Jak to? Przecież bardzo się starałam przyjąć Rodziców świątecznie …

- No, w sumie. Wiesz, popełniłaś kilka gaf, a ja jestem szczery.

- Mianowicie?

- W koszyczku brakowało ciasta.

- Ale przecież nie będziemy nigdy doskonali !? Poza tym, wszyscy jesteśmy na diecie…

- Chodzi jednak o symbolikę, Rodzice od dekad jej przestrzegają.

- Ale ja jestem agnostykiem i bardzo się staram myśleć logicznie.

- Mamusia była zniesmaczona.

- Przykro mi.

- Poza tym jajka wielkanocne powinny być całe, ugotowane, a ty podałaś na początku jajecznicę…

- No bo jest pożywna, połączyłam od razu z boczkiem i kiełbasą, życząc im pomyślności.

- Ale wiesz, to starsi ludzie i oczekują kontynuacji swoich tradycji, tak w skali jeden do jednego.

- Skoro to wiesz, dlaczego byłeś na tyle leniwy, by tego im nie zapewnić? Nie dosyć, że wyręczyłeś się mną, po drugie
zawczasu nie pomogłeś, a po trzecie teraz mnie krytykujesz…

- Nie krytykuję, tylko delikatnie komentuję.

- Super. A żurek smakował?

- Bardzo.

- Świetnie, kupiłam z knajpki nieopodal.

- Nie podejrzewałem cię o takie lekkie podejście.

- A ja ciebie o taki egoizm. Jedyne co zrobiłeś przygotowując się do Świąt, to dwie wizyty na basenie miejskim z
Piotrusiem. Zostawiłeś wszystko na mojej głowie, bez żadnych wskazówek.

- Bo wiem, że dasz sobie radę.

- Wspaniale, następne Święta ty przygotujesz, a ja zaproszę swoich Rodziców.

- Nie mów tak, bo pomyślę, że to było dla ciebie jakieś niemiłe wyzwanie.

- Skąd, kochanie, twoje korzenie to skarb. Gdyby nie oni, nie miałabym przy sobie takiego wspaniałego człowieka.

- I vice versa.

- Czyż nie jesteśmy doskonale dobrani?

- Niczym dwie dorodne kraszanki.

- Rozpieszczony gad!

- Nowatorska żmija!