pewien pan miał wielką słabość do pań
chociaż nie był piękny ani młody,
panie lgnęły  doń jak muchy do plastra
miodu.

on opowiadał im jakie są czułe i mądre,
one wierzyły mu, bo mówił tak rozsądnie
a pani, co oczywista nie była jedna,
pierwsza nie wiedziała o drugiej, trzecia
rzecz jasna o pierwszej i kolejnej.

on umiejętnie zarządzał swoimi zasobami, one troskliwie pytały jak się czuje, co zjadł
na obiadek, czy nie zbywa mu na niczym?
on zapewniał je o swym przywiązaniu,
życzył dobrej nocy, witał wczesnym rankiem. jedno tylko mąciło idyllę,
- ona żona!

pan spędzając czas na miłych
bajdurzeniach, urozmaicając sobie czas i nudę, przestrzegał zasady...
zawsze wracał do portu przeznaczenia.

niestety jak wiemy, pan miał słabość
do pań i tylko dziw bierze skąd
na świecie tyle nie dam, które czyhają
na mężów innych pań!