Nazajutrz Maciek obudził się z lekką gorączką, potem doszło rozwolnienie. Oczywistym było, że nie zostawię go bez opieki. Pełna obaw zadzwoniłam do Reginy.

- Dzień dobry. Mam problem. Maciuś zachorował, w związku z tym proszę dzisiaj o urlop – przestraszona jednym tchem wydeklamowałam.

- Na ciebie nigdy nie można liczyć. Widzę, że nasza rozmowa nie trafiła ci do serca. Niestety pani Joanno, jestem zmuszona rozwiązać z panią umowę. Przykro mi. – Bez zbędnych ceregieli wyrzuciła mnie z pracy, bez krzty sumienia.

- Przykro mi – odpowiedziałam.

- Bądź w poniedziałek w południe odebrać swoje rzeczy. To wszystko – Regina cięła słowami jak witką.

*

Z jednej strony to zrządzenie losu było mi bardzo na rękę, ale z drugiej po pięciu latach prawdziwej harówki wolałabym chociaż odrobinę szacunku od pracodawcy. W końcu nie obijałam się, zawsze byłam sumienna. Obecne czasy ukazują dziwną obojętność wobec sytuacji życiowej drugiego człowieka i są nastawione tylko na wyciskanie z pracownika jak najwięcej poświęcenia, a w zamian znieczulica.

Dałam Maćkowi Smektę i sporo gorzkiej herbatki. Ma trzydzieści osiem stopni. Zosia uczy się pilnie w pokoju, jest bardzo ambitna, ma cele i wiem, że poradzi sobie w życiu. Najwięcej obaw żywię o Janka. Ma bardzo złożony charakter. Jest na równi wrażliwy co bezwzględny. Robert nie miał nigdy dla niego dobrego słowa, odkąd jego matka wmówiła mu, że to nie jego syn, co było kompletną bzdurą. Był po prostu podobny do mojego dziadka, ale do Roberta żadne argumenty nie przemawiały. Zawsze kiedy był pod znacznym spożyciem alkoholu szarpał Janka, wyzywał od idiotów i gamoni, naśmiewał się z jego łez. A Janek naprawdę uparcie pragnął jego akceptacji i miłości. Z czasem zaczął czuć się najgorszym dzieckiem, moje zdanie zbytnio dla niego się nie liczyło. Widział przecież na co dzień brak szacunku ze strony Roberta do mnie.

Ta cała chora sytuacja wypaczała obraz „normalnej” rodziny. Moje dzieci były pozbawione przede wszystkim szacunku do siebie. Zbyt często Robert uprawiał politykę poniżania, wyśmiewania i przemocy. Był jak król, który dyktuje warunki przetrwania. Zosia najczęściej uciekała w moje ramiona i milczała. Maciek ze strach histerycznie płakał, a Janek zazwyczaj za wszystkich zgarniał baty. Nieraz go broniłam i sama obrywałam pasem po plecach albo gdzie popadło. Byłam tylko „głupią babą”, która nie potrafi wychować dzieci „na normalnych ludzi”.

Minął rok, a my ciągle tkwimy w tym zaklętym kole, każde próbuje odreagować na swój sposób, co łatwe nie jest. Zapisałam się na terapię dla Rodzin Alkoholików, a dzieci do Grupy Wsparcia Dla Dzieci Alkoholików, ale cholerny COVID blokuje odbywanie spotkań i wizyt. Wierzę jednak, że jeśli zajmą się nami psycholodzy i odpowiednio wykwalifikowana kadra, z czasem odbudujemy swoje wartości, chociaż w małym stopniu.

*

Teresa krewka kobieta z mocnym własnym zdaniem, w skrócie ujmując charakterna. Wiktor człowiek wrażliwy i stawiający na najpotrzebniejszy w życiu kompromis i realistyczne spojrzenie na otoczenie. Spotkali się na balu dla Małych Przedsiębiorców w 1990 roku. Okazało się wówczas, że są właścicielami małej gastronomii w niedalekiej odległości, walczyli miedzy sobą o klientów. Wystarczyło klika zawoalowanych wymian wzroku i oboje w tym samym momencie miłość strzeliła jak grom. On oczarowany jej siłą walki, ona zachwycona jego łagodnością opartą na racjonalizmie. Prawdziwa miłość wbrew pozorom naprawdę istnieje. Co prawda wymaga wiele pracy, ale kiedy czyste uczucie rozgości się na dobre, nie ma żadnych przeszkód, których ta dwójka nie byłaby w stanie pokonać.

Z czasem sprzedali swoje restauracje, wzięli ślub, zaciągnęli ogromny kredyt i kupili „Niezapominajkę”. Dobrze ulokowana restauracja z niewielkim hotelem. Jako że szanowali lojalność w nowym miejscu zatrudnili swoich byłych pracowników, ci w zamian rozkręcali ich interes w błyskawicznym tempie, motywowani nieustannie premiami i nagrodami oraz rodzinną atmosferą.

Długo starali się o potomka, by móc w przyszłości przekazać swój dorobek życia. Po wielu staraniach, badaniach, wizytach w klinikach okazało się, że w grę wchodzi tylko i wyłącznie kosztowne zapłodnienie in-vitro. Za czwartym razem się udało. Rok 1995, Teresa rodzi piękną, zdrową córkę Jagodę.
Wiktor pracował jak wariat w restauracji, Teresa całe serce oddała Jagódce. Nic więcej nie chcieli od życia. Mieli więcej niż mogli sobie wymarzyć.

Jagoda była niczym anioł w ich życiu. Upajali się jej rozwojem i widokiem. Czuli, że dla niej potrafią i niebo przefarbować na różowo. Mała była niesforną przylepką, słodka i wrażliwa. Często chadzała z Wiktorem na spacery, lub chętnie towarzyszyła mu w późniejszym wieku na rybach. Teresa rozpieszczała ją, jak to kobieta, mnóstwem zabawek (zresztą już niepotrzebnych) i cukierkowymi sukieneczkami.

Idylla zakończyła się 31 maja 2015 roku. Jagoda miała dotrzeć na uczelnię komunikacją miejską. Tego dnia Wiktor złożony grypą nie mógł jej odwieźć autem, a Teresa zastępowała go w interesie. O godzinie 10.34 w przystanek autobusowy wjechał pijany kierowca, zabijając trzy osoby, cztery ciężko raniąc. Jagoda zmarła na miejscu.

*

Moje życie prostowało się samoistnie. Praca u państwa Kamińskich była dla mnie prawdziwą przyjemnością. Załoga zgrana, zaplecze odpowiednio wyposażone, a przede wszystkim dbałość o przyjazną atmosferę wpływała na mnie kojąco. Potrzebowałam spokoju i harmonii. W kuchni pracowały jeszcze dwie kobiety i nasz pomocnik, który dostarczał posiłki na czas.

Pierogi szybko zdobyły uznanie szefostwa i konsumentów. Czym zaskarbiłam sobie sporą sympatię na początku, teraz już w profesjonalnej kuchni mogłam dać upust swojej kulinarnej miłości. Godziny pracy miałam dostosowane do planu lekcji chłopaków. Od rana mogłam ich pilnować, a po południu szczęśliwa, zostawiając obiad do odgrzania, szłam do „Niezapominajki”. Moje koleżanki Wandzia i Irenka, budziły mój szacunek pracowitością i starannością. Irenka zajmowała się mięsem i rybami, ja miałam jeszcze pod opieką zupy, zazwyczaj gotowałyśmy trzy, a Wandzia obierała ziemniaki, kroiła warzywa na sałatki i w sumie jakoś się dogadywałyśmy w razie jakiejkolwiek pomocy. Do tego wspólne rozmowy przy kawie na przerwie. Czasami bywały chwile, że nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście, i że jeszcze istnieją takie miejsca jak to.

- Słyszałaś o wypadku córki naszych szefów? – zapytała mnie Irenka.

- Nie, skąd?

- Otóż pięć lat temu, w ich jedyne, wyczekiwane dziecko, które było ich całym światem, i naszym też po części, była częstym gościem w kuchni, pijany kierowca wjechał w przystanek autobusowy. Pan Wiktor był w tedy chory na grupę i nie mógł jej odwieźć… No i nasza Jagoda odniosła tyle obrażeń wewnętrznych, że zginęła na miejscu…To był prawdziwy koszmar. Pamiętam jak przyszła para policjantów z tą nowiną… Pani Teresa upadła na kolana i tak chyba z godzinę płakała. Baliśmy się o nich, że po prostu zwariują… - Irenka opowiadając, co chwilę robiła przerwę, żeby nabrać powietrza i otrzeć łzy.

- To okropne… - Nie wiedziałam co powiedzieć. Czułam ogromną kluchę w gardle.

- Widzisz, każdy ma swój krzyż, i nadchodzi on czasami bardzo niespodziewanie, kiedy od nas już tak naprawdę nic nie zależy. A jedyne co można zrobić, to starać się przystosować psychicznie do zaistniałej sytuacji i układać sobie życie na gruzach… Ty Asiu możesz wszystko zmienić, dla dzieci i dla siebie… – wtrąciła Wandzia.

Nastała cisza, pomyślałam, że często miałam wrażenie, że jestem najbardziej pokrzywdzoną osobą na świecie, jak to zazwyczaj robi egoistycznie człowiek, by mieć podkładkę do użalania się nad sobą. A nie do działania, by jak najszybciej starać się wyjść z impasu i walczyć chociażby małymi kroczkami o lepsze jutro. Poczułam dziwną falę ciepła i przypływ energii. Pozytywnej energii, którą na pewno spożytkuję, by moje dzieci były w końcu szczęśliwe.

Przez zachowanie Roberta bałam się mężczyzn. Co więcej obrzydli mi do tego stopnia, że ani przez chwilę nie czułam potrzeby, by do jakiegokolwiek chcieć się przytulić, czy nawet patrzeć z sympatią. O ile jakiś pojawiał się na moim horyzoncie, kosiłam go ripostami tak szybko, robiąc wrażenie strasznej jędzy, że szybko rezygnowali o zabieganie o moje względy. I dobrze, bo potrzebny mi spokój, by pozbierać to, co jeszcze we mnie zostało nieskażonego. Wiedziałam, że kiedy mocno stanę na własnych nogach i od początku zacznę wierzyć w siebie, to ta wiara zakiełkuje również w dzieciakach. Marzę, byśmy któregoś dnia z hukiem zamknęli ten rozdział życia i jego konsekwencje z alkoholikiem. By to zostało tylko odległą, mglistą historią.

*

Sprzedaliśmy wszystkie graty z piwnicy, za krzesła dostałam 600 złotych, za fotele 350 złotych i za rowerek 200 złotych. Odłożyłam te pieniądze, by spełnić marzenie Janka, kupię mu tę pe-eskę. Trochę zysków z pierogów odłożyłam dla Zosi na farby. Został mi tylko prezent dla mojego Maciusia… Ale mam jeszcze dwa tygodnie i na pewno coś wymyślę.

Lepiłam pieczołowicie pierogi, a do kuchni weszła pani Teresa.

- Dzień dobry Asiu – Przywitała mnie szerokim uśmiechem.

- Dzień dobry… - szybko odpowiedziałam.

Podeszła blisko mnie i zapytała.

- Asiu, nie bierz tego co ci powiem za złe, nie chcemy byś poczuła jakiś dyskomfort – wyjaśniła, a mnie już ze strachu serce skakało jak zając - pragniemy z Wiktorem zaprosić cię z dziećmi na wigilię do nas. Nie mamy rodziny na miejscu, a nie chcemy być sami, poza tym restauracja jest ogromna i chyba przytulna, może dzieci w ten sposób poczułby się całkiem inaczej niż dotychczas? Wiesz taka magia? – Teresa półszeptem mówiła.

Łzy napływały mi do oczu jedna po drugiej.

- Oczywiście, że chętnie przyjmę zaproszenie, ale muszę jeszcze zapytać dzieci o zdanie, nie ukrywam, że nasze mieszkanie kryje tylko okrutne wspomnienia świąt pod znakiem awantur i wszędobylskiej biedy – mówiąc jednocześnie ocierałam łzy.

- Czym zasłużyłam na takich ludzi jak wy? – zapytałam wzruszona do głębi.

- A czym my zasłużyliśmy na taką osobę jak ty, Asiu? – spokojnie odpowiedziała Teresa, po chwili dodając – Jesteś wspaniałą dziewczyną, wiele kobiet powinno brać z ciebie przykład. Nie poddałaś się, zrobiłaś ogromny progres. Sama widzisz, czasami tylko jeden krok może zmienić wszystko.