Z tym spożywaniem alkoholu to jest różnie. Czytałem różne opracowania naukowe na ten temat z których jasno wynika że osoby wpadające w ten nałóg to jednostki z pewnymi uwarunkowaniami psychicznymi. Podobnie jest z innymi nałogami. Jest teza która mówi o tym że osoby słabsze psychicznie są bardziej podatne na nałogi.
Generalnie jakby nie było temat świetnie ujęty w wierszu.
Pozdrawiam.

Zacznę niepoprawnie: można gdzieś Twoje obrazy obejrzeć? 🤔 Chwilowo wirtualnie, a może jednak również na jakichś wernisażach? 😊

Teraz wiersz. I też zacznę niepoprawnie – od apelu: jeśli ktoś zna administratorów tego portalu, to bardzo bym prosił podpowiedzieć mi kilka technicznych zmian, na. możliwość edytowania własnego komentarza lub choćby nie znów takie szybkie wylogowywanie z Portalu! Napisałem wczoraj bardzo obszerny komentarz pod Twoim wierszem Bajago, niestety z automatu wylogowało mnie z TW, czego w ogóle nie zauważam. W konsekwencji mój cały komentarz przepadł. Frustracja i wściekłość, to trochę mało, żeby opisać, co mną szarpnęło w tamtej chwili.

Nie będę starał się odtworzyć tamtego komentarza, ale wspomnę teraz jego najważniejsze myśli.

Bajago, Twój wiersz jednoznacznie skłania do podjęcia rozważań dotyczących spożywania alkoholu, a wręcz sugeruje temat popadania w uzależnienie alkoholowe. To widać również dokładnie po komentarzach pod wierszem. Ja natomiast chciałbym z Twojego wiersza wyciągnąć – idąc oczywiście w tym samym kierunku, co pozostali Czytelnicy dotychczas – nieco inne smaczki. Skupię się na pierwszej strofie, a jeszcze ścisłej na dwóch pierwszych jej wersach. Otóż słowa, które tam zapisałaś wiodą moją myśl do fragmentu Ewangelii, w którym Jezus opowiada przypowieść o siewcy. Mysle, że ten fragment jest powszechnie znany, więc nie będę przytaczał. Jak to się się do Twojego wiersza z punktu widzenia moich poetyckich rozważań? Będąc ludźmi gubimy się w tym życiu bardzo często, bywa nawet, że co chwilę. Mysle, że nie jest problemem to, że się gubimy. Problem jest wówczas, gdy nic z tym nie robimy dalej; gdy poprzestajemy na tzw. załamkach, bezsilności, rozpaczy (która również wspominasz w wierszu). To jest problem. Samo gubienie się jest naturalną –można by rzec – koleją spraw na tym łez padole. Teraz, gubienie się to widzę jako rozpad człowieka na drobne kawałki. Tak odczytuję Twoj wiersz. Te kawałki są maleńkie jak ziarno. To z kolei zostaje rozrzucone wokół. Wokół czego? Wokół codzienności. Kto rzuca? Kto jest siewcą? Siewcą jest chwila, ktora stała się dla człowieka trudnym doświadczeniem, może nawet więcej niż trudnym, może dramatem, może okropnością, może ogromnym bólem wewnętrznym oowstalym na skutek złamanego serca. Ziarno, czyli kawałki mnie padają na różną glebę. Jedne zostają wydziobane przez ptaki (którzy z nas nie ma fałszywych przyjaciół?), inne padają między ciernie (zniechęcenie nasze), jeszcze inne na kamienistą drogę (bardzo wymowne np. rozjeżdżenie przez pędzący czas i wymagania świata w stosunku do nas). Niektóre jednak padają na glebę żyzną i wydają plon: trzydziesto, sześćdziesięcio i stokrotny. To są dobroci, które w nas dojrzewają w tym trudnym doświadczeniu. Wszystko mysle bardzo jest wymowne i łatwe do dostrzeżenia w tej refleksji. Dobrze, bardzo dobrze jest, jeśli ta gleba żyzna podlewana jest wodą, wodą życia, a więc Chrystusem. Z tym jednak u nas jest różnie. W Twoim wierszu to jest kwestia tej radości schowanej w szklance na dnie. Tu mi się uśmiecha to powszechnie znane powiedzenie o szklance pesymisty i optymisty, w której jest wody do połowy. Właśnie! Słowem, które często odwraca nasze postrzeganie doswiadczen bywa słowo "pomimo". I tak bym do wiersza die odniósł: pomimo trudu i zniechęcenia dobrze jest do szklanki nalewać wodę, a nie wódkę. Dobro, a nie ucieczkę od problemów. Zdrową refleksję nad sobą, a nie marne dowartościowywanie się w oczach świata. Kolejne strofy Twojego wiersza pokazują wyraznie obranie przez PL tej drugiej z opcji. Drink, alkohol są tu tylko jednym z możliwych zatracen samego siebie. Bardzo okropne jest to uzależnienie, które wielu z nas zna gdzieś z bliższego lub dalszego doświadczenia.
Takim oto wpisem, chce tylko powiedzieć, że Twój wiersz pobudzą myśli Bajago, a więc jest wierszem dobrym, wartościowym, godnym uwagi. Ja go za takiego uważam. Dobrze, że napisałaś te wiersz. Ode mnie tyle tych różności dziwnych. Pozdrawiam Cię serdecznie, malarko i poetko! 😊 hej ho! 🙋‍♂️😃

Jedna z najbardziej podstępnych chorób. Kiler długo działający w białych rękawiczkach. Dobrze ujęłaś ten temat. Z pozdrowieniem.

Drink to najpierw rozluźnienie i pociecha, później okazuje się pułapką. Pogubiwszy się gdzieś w meandrach życia, łatwo się w nią wpada. Obrazowo to opisałaś.
Pozdrawiam.

Ona pije z radości, On sięga ze smutku.
Bawisz się, płaczesz - pijesz, aż skutku.
Każdy powód jest dobry, no a procent rządzi.
Wszyscy znamy człowieka, który w ten sposób zbłądził...

Dziękuję Bajago. Pozdrawiam Cię serdecznie.

Jak zacznie sie ulegać, trudno z tego wyjść, a dobrze to opisałaś. M

Od początku czytania... wiedziałem... że to był błąd ... drink to zły doradca ... narasta jeszcze większy lęk ... tylko miłość jest dobrym doradcą w jej ramionach utulisz każdy ból ....