Na sto dwadzieścia trzy

Spotkałem na swojej drodze Piękno
Za nim szła jego siostra Brzydota

Pytam grzecznie co słychać
Co tutaj Piękno robi, w kłopotach

Jestem drogę do domu zgubiłem
Siostrę mą Brzydotę samej nie zostawiłem

A gdzie dom Twój pytam
U Boga w niebie

Jeśli mi drogę wskażesz
Zabiorę i Ciebie

Mnie? do nieba? a co bym tam robił?
Jak to co, z Pięknem byś się godził

Nie ma nic piękniejszego
Niż Piękno mieć za brata

Chyba że wolisz Brzydotę
Lecz wtedy życie to jest strata

No dobra. Prosto, prosto i w lewo
Na światłach pod górę a później za znakami

Traficie na pewno,
Niebo jak niebo, tak między nami

To lepiej jest zostać tutaj
Niech się ludzie cieszą

Że Piękno mają na świecie
Nawet jeśli dużo grzeszą


Nawet jak tacy niedoskonali
To przynajmniej Piękno poznali

Piękno pomyślało
I tak odpowiedziało

Dobra, zostanę, niech mają
Ale wraz ze mną Brzydotę poznają

Rozpozna nas tylko
Wprawne oko

Zwykły człowiek
Będzie miał głęboko

Czy to Piękno
Czy na Brzydotę patrzy

Ważne że ja widzę
Powiedziałem na trzy

Prędzej czy później każdy prawdę pozna
Prędzej czy później każdy Was rozpozna

Piękno będzie piękne
A Brzydota odstraszy

Karm się tym co piękne
A nie ruszaj paszy

Prędzej czy później każdy prawdę pozna
Prędzej czy później każdy Was rozpozna

Piękno będzie piękne
A Brzydota odstraszy

Karm się tym co piękne
A nie ruszaj paszy

//Marcin z Frysztaka
wilusz.org