Los mu nie sprzyjał

Szczęście go też opuściło

Wrakiem człowieka nazwać go można

Góry chciał pokonać

Niezliczone wody przepłynąć

Samotny dyrygent nie dał rady

Muzyka go zawiodła

Jego orkiestra ucichła

Bóg go surowo ukarał

Za jego ambicje...



Hipnotyzował widownię

Swym popisowym numerem

Gromkie brawa zagłuszały jego myśli

Był najlepszy

Nikt go przebić nie mógł

Teraz na jego widok

Wszyscy milkną...



Zgrabnymi machnięciami batutą

Tworzył muzykę niczym bóg

Pod jego okiem

Wszystko brzmiało pięknie

Jakby niebiosa na Ziemię zesłano

Trębacze radośnie trąbili

Bębniarze energicznie bębnili

Od czasu jego upadku

Nastała głucha cisza...



Miasto już go nie pamięta

Został całkiem sam

Setki razy o pomoc wołał

Nikt go nie usłyszał

Jego własne myśli

Również straciły głos

Po latach uciążliwej walki

Nie miał już sił

Uśmiercił się bezboleśnie

A szarawy niegdyś świat

Znów zaczął tętnić życiem...