Pisz. Zapisuj wszystko, co wcześniej w sobie dusilaś. Poprzez metafory wierszy, daj upust uczuciom zapisanym w organizmie ciała, wyrzucaj emocje w tekst. Dobrze to wplynie na Twój (peelki) rozwój.
Nie jesteś z tym bagazem sama.
Przytulam bardzo czule.

Ech ta Anka, ten ją pokocha kto zrozumie. W tym przypadku chyba wraz z upływem lat nadejdzie spokój i mimo, że to kobieta, starość może okazać się łaskawa. Ale czy warto tak tracić lata... Nie ma kto lać po gołej d...e;)
Zawsze w zachwycie nad A:)

Twoja Anna trochę jak Pan Cogito, ale w wersji kobiecej, czyli Pani Senito (od łac. czuć). Kocham takie wiersze, czyli poezję zrozumiałą, bez wygibasów słowno-zdaniowych, które często przykrywają brak realnej myśli i które dawno już straciły swoją atrakcyjność dla umysłu. Twój cykl ma znakomity klimat łagodnej dekadencji połączonej z niesłychanie dociekliwą pasją obserwacji i doświadczania emocji, wprawdzie z tych smutnych rejestrów, ale wysmakowanych. Cudna poezja. Serdecznie pozdrawiam.

Renato z pełną odpowiedzialnością stwierdzam że wierszem Twym w ogromnie jestem zachwycony i proszę o jeszcze.
Pozdrowionka Poetko 🌟👍

Re flek s ja na d sam ą sobą może po wodować przy kre od czucia 💯

A ja powtórzę za Wilkiem i pozdrowię Cię serdecznie z podziwem dla wiersza - jak zawsze zresztą :)

Anna nie czuje się szczęśliwa, los nie obchodził się z nią łagodnie. Jej wiersze pełne smutku i żalu do innych i siebie samej.
Czasami też płacze sama nad sobą, więc rozumiem niepokoje Anny.
Pozdrowienia!

wiersz bardzo piękny i smutna bardzo prawda ...

A jednak taki masochizm niewskazany...może już nie szukać winnych, ale przyjąć rzeczywistość ot tak, po prostu, aby było od czego się odepchnąć w dalszej wędrówce...Przejmujące wersy...Pozdrawiam ciepło:)<3

Uwielbiam naturalizm w Twojej poezji i "krwawe zakończenia". Zawsze jest dreszczyk emocji ;)
Swoiste katharsis peelki udziela się odbiorcy, który od pierwszych wersów w nim uczestniczy.
Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo poruszające i smutne do bólu refleksje przepełnione rozczarowaniem i żalem dawnych znajomości...
Pozdrawiam Mgiełko

Nie będę oryginalny i też powtórzę za Bezką.
Siła Twojego pióra to wyjątkowy dar.
Serdeczne:)

Wiersz jest intymnym, surowym portretem Anny, która poprzez swoje pisanie wyraża ból, rozczarowanie i samotność. Opowiada o trudnych emocjach, które pojawiają się w wyniku niespełnionych relacji i rozczarowań zarówno z mężczyznami, jak i z kobietami. Choć słowa Anny są nieporadne i pełne przemilczeń, mają moc przenikającą do głębi, co czyni je niezwykle sugestywnymi i niestety bolesnymi.

Pięknie u Ciebie Mgiełko , ak zawsze snujesz interesujące refleksje przeplatane nostalgią. Wiersze Twoje wzruszają niezmiernie. Przepiękna poezja!🍀

I cóż ja biedna mam napisać?
Jesteś doskonałą Poetką z niezwykłą wręcz wrażliwością. Twoje metafory po prostu mnie rozwalają, a wiersz jest do czytania, i do czytania, i do czytania...

Radość dla mnie, że jesteś Kochana Mgiełko!
Posyłam do Ciebie wszelki serdeczności z serca. 5/6

ja ci zaraz dam, że nieporadne...

Tam chyba, Reniu literówki: na skraju łąki oraz niżej: Anna ma swoje miejsce... Tak sądzę...

Już tych wierszy o Annie sporo przeczytałem, a zawsze mnie zadziwia to – nomen omen – wdrapywanie się coraz głębiej w jej odczucia. I tutaj też to światło jest niesamowicie rzucane w odpowiednie miejsca. Z początku szpileczka, później oddech i uderzenie jak w horrorze jakimś – do krwi, do wykroczy, głęboko w ranę. To oddziałuje na czytelnika niesamowicie mocno, gdy spojrzy się na tło, a więc początek o miejscu, później o Annie, a później o ludziach "z zewnątrz". I ten ból właśnie najbardziej wypływa od tych ostatnich. Nie tyle więc chodzi o sytuacje, co o wspomnienie konkretnych ludzi. Jednak, gdy spojrzy się uważnie, to wszystko zaczyna się i kończy w "kościach winnych". A więc nie w drugim człowieku, ale w sobie samym. I to jest największy ból. Świadomość własnej słabości.

Tak to odczytałem.

Pozdrówki dla Cię, Reniu. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Jak zawsze przytulam Annę, dzisiaj tym bardziej....
Serdeczności dla Ciebie Mgiełko