Już dawno Ciebie nie czytałam, wiec zajrzałam do Twojej Anny- nie Anny poczuć klimat wsi i natury :)

W tle sielskiego i " anielskiego" obrazu wsi, zaduma nad życiem, które rozpalił nikly płomień wiary....Zawsze po przeczytaniu Twoich wierszy nam milion myśli i milion obrazów w głowie Mgiełko. Myślę, że na tym polega siła poezji...a siła Twojej poezji przyciąga jak magnez! Pozdrawiam serdecznie:)

Jakoś tak mi się czyta z oporem. :(

Natchniony wie rsz i tak i serc owy 💯

Wiesz, Mgiełko, zawsze boję się Twoich wierszy. Jest w nich zawarty niezwykły ładunek emocjonalny. Rozbrajasz złem tego świata i wnikliwym spojrzeniem ponad wszelkie pryzmaty, To cenię w Tobie niezwykle, jak i Twoją - rzadko w dzisiejszych czasach - wrażliwość na ludzkie cierpienie w każdej życiowej sytuacji.
Kłaniam się z szacunkiem - Gocha :)
Jesteś niezwykłą Poetką, 5/6

Dziękuję za tą wycieczkę w znane/ nieznane...
Wciąż latamy wokół płomienia, przypalając skrzydła...
Pozdrawiam serdecznie

Jak miło Cię czytać Reniu . Smutne wersy , ale takie Twoje :)

Pozdrawiam ciepło :)

Mimo tragedii z dwoma córami będą jakieś tańce w przystrojonej stodole. Pewnie wesele, bo ktoś rozpalił w sercu ogień. Nutka smutku przewija się, ale życie nie stoi w miejscu. Mimo cierpień i trosk musimy iść do przodu. 🫶

Bardzo zastanawiający wiersz.

Fajno tu u Cię, fajno... 🤗😊
Mógłbym oczywiście napisać o okologospodarczym życiu autorki wiersza, a dzięki tytułowi utworu mógłbym w tym pozostać usprawiedliwiony. Jednakże po cóż mnie to potrzebne? Się tu wielkopostuję, a zatem nie będę się zajmował prywatnym folwarkiem, skadinąd przemiłej Reni.

Pozwolę sobie, jak to bywa w moim zwczyczaju, wybrać się w przechadzkę z Twoim wierszem po nieco bardziej duchowej okolicy. Tu lubię łazić. A chodząc tak z cudzymi wierszami wciąż zauważam jakieś nieznane mi dotąd widoki, co jest zaskakujące, bowiem okolica niby jest mi nie od dziś znana. A jednak...

Reniu kochana, najpierw chcę wyrazić mój zachwyt. Przeczytałem Twój wiersz i od razu pomyślałem, że jest to tekst znów bardzo nasączony symboliką. To właśnie pozwala mi na sięganie do własnego zasobu skojarzeń. Inna sprawa, że jestem w trasie i pomyślałem, że to zawsze tak jest, że jak wiersz mnie wciaga, to akurat muszę prowadzić auto. No, ale trudno. Może się do celu nie spóźnię, jeśli się zatrzymam tutaj teraz. Po to zresztą jest Wielki Post, żeby spróbować się zatrzymać i podjąć ważną myśl (choć mój szef pewnie miałby teraz inne zdanie).

Zacznę od uwagi, żeby do końca komentarza zaniknęła gdzieś w zakamarkach pamięci jako mało istotna. Podobnie jak ostatnio – brak mi tu interpunkcji. Można oczywiście bez, bo jak mówi mądrość chłopska: bez jest lepiej i przyjemniej. Natomiast ja myślę, że są takie wiersze, którym piękniej jest, gdy jednak są odziane elegancko w interpunkcję. To tak pod zamyślenie na zaś.

A teraz wiersz.

Po pierwsze zauważyć można, że mamy tu znów do czynienia jakby z monologiem kobiety, który być może wypowiedziany został w obecności drugiej osoby, która nie jest dookreślona płciowo, choć można snuć domysły, że chodzi o mężczyznę. Już wykazuję to.

"z tego nie będzie mąki mówisz" –> ewidentnie mówi ktoś, kto nie jest peelką z wiersza

"mówisz że jestem Anną" –> i tu analogicznie.

Męskość ów drugiej osoby można by dopatrywać w wersie:
"tylko gdzieniegdzie obumarły kłos
zgrzyta pod ciężkim trepem"

Trochę to może naciągane, bo dziś ciężkie buty niekoniecznie noszone są jedynie przez mężczyzn, natomiast nieco już znamy Twoją, Reniu, poezję, więc myślę, że z dużą dozą prawdopodobieństwa obstawiać możemy, iż peelka zwraca się właśnie do mężczyzny w przytoczonych wersach.

Idźmy jednak dalej.
Tekst zdaje się być podzielony na trzy części.
Pierwsza opisuje zdarzenia w stodole.
Druga dotyczy rodziny Teolów.
Trzecia samej peelki.

Wydaje się jakby był to zapis myśli peelki w momencie, gdy wykonywała ona jakąś pracę w stodole. Być może sprzątała tam wraz ze swoim mężem. Czy jednak tak było, to się okaże później. Zdaje się również, jakby pierwsza i druga część wiersza były ukazaniem kontrastu pomiędzy tym, co w stodole, a tym, co poza nią. Rzeczywiście jest to mocno dostrzegalne, aczkolwiek w moim odczycie jest to jedynie pozór.

Prześledźmy mój sposób odczytu Twojego wiersza z akcentem, iż będzie to spojrzenie na wnętrze duchowe peelki, a może też na jej psychikę.

* w stodole pozamiatane klepisko –> od razu rodzi się skojarzenie z gospodarką, z pracą fizyczną, z prostotą np. prostotą życia, a stąd dalej z wiarą i przywiązaniem do tradycji. Mnie jednak w jakiś dziwny sposób ta stodoła pozamiatana skljarzyla się także – nie wiedzieć dlaczego – z betlejemską stajenką, w której urodził się Jezus. Takie moje skojarzenie. I mnie to wciągnęło w dalsze rozważania.

* tylko gdzieniegdzie obumarły kłos –> znów tu widzę biblijną symbolikę. Kłos, jako owoc pracy siewcy. Tu już przychodzi na myśl przypowieść o ziarnie, które rzucone pada na różną glebę. Suchy kłos z jednej strony może symbolizować wzrost, a więc owoc zasiamego ziarna, a z drugiej dlatego, że jest jednak suchy – utracenie ów owocu procesu dojrzewania.

* zgrzyta pod ciężkim trepem –> tu mam skojarzenie z wojskiem, ale także z codziennością, która niejednokrotnie przygniata swoim ciężarem.

* z tego nie będzie mąki mówisz –> to jest myśl, opinia domniemanego mężczyzny, może partnera lub męża peelki. Można by tu przystanąć I zapytać, do czego dokładnie odnosi się ta opinia? Nie będzie mąki z ów suchego kłosa? Czy może nie będzie mąki z czegoś innego narazie niedookreslonego?

* ozdabiając kolorową bibułą zasieki –> niezbyt znam się na zwyczajach gospodarczych związanych ze stodołą, ale w moim odczuciu dziwne jest to zachowanie przystrajqnia w kolorową bibułę wydzielonych części stodoły. Koncentruję więc moją uwagę na bibule. Jest to materiał słaby, lekki, podatny na znoszczenia. A kolory są symbolem niecodzienności.

* na zewnątrz drzewa trzymają się prosto –> drzewa są tu dla mnie symbolem tradycji, korzeni, fundamentów, a także mądrości pochodzącej z przeszłości. Stoją one prosto, więc jest to symbol niezachwianych przekonań, wierzeń, wartości.

* niczym proporce przy domu Teolów –> proporce to symbol dumy np. rodowej. Zwróciłbym także uwagę na samo nazwisko. Mnie się ono jawi jako swoisty, specyficzny skrót od Teologów. Byłoby to konkretne odniesienie do tematyki wiary.

* tych którym zawalił się dach i świat –> a więc chodziłoby o jakieś utracone zasady, morale, a może też zwątpienie w wierze lub całkowite jej porzucenie

* zabierając dwie córki –> mowa albo o tragedii rodzinnej albo jak sądzę raczej jest to odniesienie do trzech cnót teologalnych: wiary, nadziei, miłości. Mowa by tu więc była o tyn, że dwie z nich umarły, a więc człowiek np stracił wiarę i nadzieję.

* jesteś kolejną literą w litanii świętych imion –> aż się samo ciśnie na język pytanie: kto? kto jest kolejną literą w litanii świętych imion? Czy jest nim ów mężczyzna z pierwszej strofy? A może człowiek w ogóle? A może peelka mówi tak o samej sobie w trzeciej osobie l.poj.?

* na pokuszenie –> osobiście ten wers uważam tu za zbyteczny, ale skoro już jest, to myślę, że chodzi o wskazanie na procesowość pewnych życiowych zjawisk. To znaczy, że w Bożej ekonomii zbawienia chodzi o proces dojrzewania, w którym znajduje się również miejsce na "wystawianie na próbę" (na pokuszenie).

* mówisz że jestem Anną –> to jest wskazówka dla Twoich, Reniu, stałych czytelników. Odniesienie do postaci, o której często pisujesz w swoich wierszach. Ja jednak idąc konsekwentnie za tym moim biblijnym tropem, widzę w tej Annie, żonę Joachima i matkę Miriam z Nazaretu, która była Matką Jezusa.

* wierzę –> to jest wyznanie, że peelka przyjmuje sposób postrzegania jej przez ów mężczyznę. Tak więc wyznaje ona, że sama o siebie również myśli w ten sposob lub zgadza się na takie jej traktowanie.

* ona jak ja w całej brzydocie zachowuje spokój –> tu już należy wcześniej zdecydować czy mowa o Annie z Twoich wierszy czy o Annie – babce Jezusa. W pierwszym wariancie chodziłoby o brzydotę jako cienistość Twojej bohaterki poetyckiej, jej trudy życia itd. Natomiast w drugim wariancie jest jeszcze piękniej, bowiem jak wiadomo z apokryfów Anna i Joachim długo czekali na swoje jedyne dziecko, a więc Miriam, późniejszą matkę Jezusa. Jak wiadomo bezdzietność wśród Żydów była uznawana za odrzucenie przez Boga lub karę, w każdym bądź razie był to powód do smutku i wstydu. W związku z tym raczej było to coś trudnego, a może nawet brzydkiego z punktu widzenia innych Żydów. Natomiast odniesienie tej sytuacji do Twojego wiersza i tego konkretnego wersu wskazywałoby na to, iż Anna pozostała w swoim wnętrzu spokojna, a więc nie zatraciła swojej wiary ani zaufania Bogu.

* leci jak w ogień za tym który rozpalił płomień –> to również musi być odniesione konsekwentnie albo do Anny z Twoich wierszy, a więc mowa by tu była o tym, że ona jest dość mało stabilna emocjonalnie, a więc powodowana uczuciami i emocjami, szybko wpada w fascynację kimś drugim, albo do Anny, babki Jezusa, a więc mowa by tu była o jej przylgnięciu do Boga.

Podsumowując to wszystko i zbierając w całość jako mój subiektywny odczyt, stwierdzam, iż peelka jest Anną, którą dotąd pokazywałaś w swoich wierszach w zupełnie innej odsłonie. Tu Anna odsłania swoje prawdziwe "ja". Mówi tu ona sama o sobie, jak ona sama widzi siebie, jak postrzega swoje życie i swoją sytuację. A jest tak, że ona zdecydowanie utożsamia siebie z Anną, matką Miriam a babką Jezusa w sensie dojrzałości wewnętrznej, duchowej. To znaczy, że jest ona osobą wierzącą, która pomimo życiowych turbulencji, nie traci wiary i trwa przy Bogu, a więc jest Mu wierna. Stodoła z wiersza jest metaforą życia Anny. Otóż wewnątrz jest ono w miarę poukładane, czyste, zamiecione, aczkolwiek jest tam też miejsce na kicz i słabość, a także ktoś, a więc może inni ludzie, może konkretny człowiek, a może także przeróżne zdarzenia życiowe zadeptują poniekąd jej wysiłek dojrzewania. Ona wręcz stwierdza, że na zewnątrz okazuje jakoby umarły w niej wiara i nadzieja lub miłość i nadzieja lub miłość i wiara. W każdym razie zewnętrznie ona pokazuje innym, że znaczna część tego kim była w przeszłości umarła, zniknęła bezpowrotnie. Natomiast ona sama wie wewnątrz siebie i to trzyma jako swój skarb, seksret, że niezachwianie ufa Bogu, że On prowadzi ją drogą odpowiednią, najwłaściwszą, że na końcu tych wszystkich trudnych życiowych doświadczeń, ona zazna upragnionego szczęścia.

Tak widzę Twój wiersz, Reniu. "Wycieczka osobista" może oczywiście być uznana za pewną formę Twojej autorskiej autobiografii, ale po co? Mnie się bardziej podoba podążanie za Anną – poetycką bohaterką z Twoich wierszy. A że zawsze naszym bohaterom przydajemy nieco naszych rzeczywistych cech charakteru to już inna sprawa.

Pięknie dziękuję, że mnie znów wciągnęłaś wierszem w zakamarki moich dziwacznych rozmyślań okołoduchowych. Tylko jeszcze wspomnę, że napisanie takiego długiego komentarza w tej maleńkiej krateczce zajęło mi ponad godzinę. Z lekkimi przerwami. Robię to oczywiście z przyjemnością, gdy mnie wiersz wciaga. Nie uważam tego czasu za stracony, a wręcz poniekąd uważam go za czas spędzony z autorką wiersza lub w innym przypadku z autorem wiersza. Takie moje Wielkopostne wespół życie, które bardzo lubię.

Pozdrawiam Cię serdecznie Reniu.
(Nie czytaj znów w wannie, bo w końcu utopisz kiedyś ten telefon w wodzie 🤗🙃)

Hej ho! 😊🙋‍♂️

Bardzo pesymistycznie rzecz ujmując. Wszechświat z Tobą!😃

jesteś, Reniu, jesteś...

piękny wiersz ... pozdrawiam serdecznie ...

Na całe szczęście zmieniłaś kolor... więc...