Oto opowieść jest prawdziwa,
Życiem pisana – nie fałszywa,
O takim jednym podłym draniu,
Co ludzi zwodził sprytnym łganiem.

A kłamca z niego był nie lada,
Co rzadko prawdę wypowiadał.
Kłamstwo – na życie niezły sposób,
Kosztem uszczerbku trzecich osób.

Naiwnych ludzi łatwo zwodzić,
Nie trzeba racji im dowodzić,
Starczyła sztuka krasomówcza
I już go słuchacz wręcz ubóstwiał.

A mówca z niego był nie lada,
Smętne historie opowiadał,
Współczucie w bliźnich umiał wzbudzić
Po to, by od ich szmal wyłudzić.

Nawet nie starał się powściągnąć,
Byleby tylko cel osiągnąć.
Z cudzych pieniędzy żył beztrosko,
Po świecie jeździł i chlał ostro.

A gnojek z niego był nie lada,
Co własnych kumpli też okradał,
Brał ich na litość, zręcznie mamił,
Ci w dobrej wierze go wspierali.

Uczciwą pracą się nie kalał,
Całkiem bezczelnie często działał
I instytucje też naciągał,
To, co się dało z nich wyciągał.

Cóż, cwaniak z niego był nie lada,
Tu kombinował, tam podsiadał,
Żebrał o wsparcie i tu, i tam,
I powodzenie miał pośród dam.

Kobiety sprytnie w mig zdobywał,
W ich łaski łatwo się wślizgiwał,
Po czym urządzał się wygodnie
U boku tamtej albo owej.

A kochaś z niego był nie lada,
Komplementował, czule gadał,
Kochać i tańczyć umiał dobrze,
Wynagradzały mu to szczodrze.

Aż się nareszcie ktoś pojawił,
Kto niezłe manto raz mu sprawił,
Lecz miast przeprosić, jak należy,
Ten w szloch i lament wnet uderzył.

Bo mazgaj z niego był nie lada
I w smutny nastrój łatwo wpadał,
Rzewnymi łzami się zalewał,
Nad swym złym losem ubolewał.

Czy, gdy nań przyjdzie kres żywota,
Świętego Piotra też omota?
I czy, gdy spocznie sztywny w grobie,
Do nieba wtryni się sposobem?

Byłaby granda to nie lada,
Gdyby bez kary i bez prawa
Wpuścili go tam aniołowie…
No, nie! To się nie mieści w głowie!

Teraz na pointę przyszła pora;
Nie licz na skruchę u potwora,
A zaufanie ograniczaj,
Wypróbowany jest to zwyczaj.

Bo dzisiaj, co tu dużo gadać,
W sidła oszustów wielu wpada.
Kłania się prosta prawda taka:
Gdy stracisz czujność, już po ptakach!