Czyli nie lubimy wodolejstwa, wolimy treściwe konkrety. Wodolejstwo to jednak sztuka, sprytnie maskująca fakt, że ma się niewiele do powiedzenia. W jakimś kabarecie chyba słyszałam słowa: mówi, żeby mówić a nie po to by powiedzieć.
Pozdrawiam.

Podoba mi się Twój wiersz. Nadmiar słów dookoła faktycznie może przytoczyć. Nie wszystko też chcemy do siebie dopuszczać, a zewsząd docierają do nas coraz to nowsze zdania, dyskusje - nic dziwnego, że "puchnie świadomość" od tego wszystkiego. Poza tym sam sens tych słów, gdy chce się o czymś napisać czy powiedzieć, a nadmiar słów uniemożliwia wybranie, czy nawet dobranie, tych najodpowiedniejszych, by wyrazić co się czuje czy myśli. Znam to zjawisko i ja! Czasem to aż frustruje, ta niemoc przy wyrażeniu się, choć w środku aż drży od chęci, by móc przekazać słowa. Chciałam raz spróbować odciąć się od bodźców z zewnątrz, jakoś wyciszyć, by móc poukładać kwestie słów i wyrażania w głowie, ale okazało się, że w tej ciszy to moje własne myśli robiły największy zamęt, także nic nie udało mi się tym sposobem ugrać. Trudno! Jak pisałam - podoba mi się Twój wiersz, dotyka powszechnej sprawy, chociaż nieczęsto można przeczytać o tym utwór. Fajnie, że Ty się zdecydowałeś. Pozdrawiam, dzisiaj również zaspana.

Czasem też mam takie myśli, że pomimo używania i skelcania słów, przychodzi moment gdy nie potrafię ułożyć zdania. Albo nie rozumiem tego, co napisałam. Zwykle to, co chce wtedy przekazać, rozmywa się, więc rezygnuję z pisania. Czasem wpadają mi dllo głowy słowa i frazy, których nie rozumiem, choć bardzo mi się podobają. Czasem spisuję, aby wrócić do nich za jakiś czas, czasem odpuszczam, bo to sygnał, że czas odpocząć od ciągłego przetwarzania myśli...
Podoba mi się ten tekst.
Pozdrawiam serdecznie :)

Jeśli człowiek już wie, że nie rozumie i zaczyna się zastanawiać, dlaczego - to już wiele rozumie!
Pozdrawiam :)