Twoje Wiersze - żurawie

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

18 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

[ GALBA ]^(*)

2025-10-06

Widzę że nie wychodzisz z formy Iwonko. To doskonale. Pisz i nie zwalniaj...
Pozdrawiam 🌟👍

ajw

2025-10-07

Staram się. Dziękuję za odwiedzinki :)

eSka

2025-10-06

dla mnie to piekny wiersz o pożegnaniu, ale bez rozpaczy raczej z pogodzeniem sie z tym co nieuniknione.
z uznaniem!
Stef

ajw

2025-10-06

Bardzo trafnie :)

Izka1^(*)

2025-10-05

Swym wierszem wprowadzasz nas w melancholijny, jesienny nastrój..,.. Pozdrawiam serdecznie

ajw

2025-10-05

Sama też się wprowadzam w ten stan :)

Mitylene

2025-10-04

Widzę ten żurawie...Jak pięknie szybują na niebie a w tle księżyc...powiernik ich tajemnic...Piękny wiersz..

ajw

2025-10-05

Dziękuję serdecznie :)

Jan Kępiński

2025-10-04

Tak jest. Unoszą nasze dusze, przynajmniej w części. Ulatują z nimi zostawiając nas bardziej samotnymi i smutniejszymi. I jednocześnie cieszymy się, że lecą w dalekie strony. Widzimy oczami naszych dusz ciepłe kraje i czekamy bo wiemy, że wrócą. Tyle napisałem pewnie niepotrzebnie, bo Twój wiersz już nam to wszystko opowiedział.

ajw

2025-10-05

Dlaczego niepotrzebnie. Miło było przeczytać :)

Waldi1

2025-10-04

bo żurawi klucz jest piękny ... pozdrawiam serdecznie ...

ajw

2025-10-05

No jasne..

Odyseusz62

2025-10-04

Jesienne mgły i żurawie pośród nich.
Czysta poezja.

ajw

2025-10-04

Dziękuję pięknie :)

JaSnA7

2025-10-04

Jak pięknie...
Żurawie, to wspaniałe ptaki.
Serdecznie pozdrawiam Ajw:)⭐

ajw

2025-10-04

Wspaniałe i symboliczne :)

Elżbieta

2025-10-04

Wspaniały wiersz! Nostalgia za przemijaniem, one powrócą z wiosną, a "duszę uczepione ich piór" pozostawiają "szary ślad tęsknoty" żyjącym.
6/6
Pozdrawiam, Iwonko:)⭐️

ajw

2025-10-04

Dziękuję pięknie, Elu :)

Krystek

2025-10-04

Wraz z odlotem żurawi odchodzi urok lata
Piękna jesienna melancholia.
Pozdrawiam serdecznie, przyjazne myśli
zostawiam:)

ajw

2025-10-04

Można czytać i tak, ale można też wejść między wersy i odnaleźć inną przestrzeń wiersza. To wiersz o zgodzie na cykl natury w naszym ziemskim, ulotnym życiu, o przemijaniu, odchodzeniu i pamięci, która brzmi w uszach i obrazach..

sturecki

2025-10-04

zruszający wiersz – żurawie unoszą tu nie tylko księżyc, ale i ludzkie dusze, jakby były częścią ich wędrówki. Przedstawia obraz spokoju i melancholii, gdzie natura staje się nośnikiem tęsknoty i pamięci. A jak żurawie odlatują, zawsze coś w człowieku zostaje, co chciałoby polecieć z nimi.
6/5

ajw

2025-10-04

oooo, miło.. :)

sturecki

2025-10-04

Pięknie to podsumowałaś – życie mija jak cień, ale ślad po nim zostaje w sercu świata.

ajw

2025-10-04

Zurawie odlatują, ale nasz świat wciąż trwa w tej swojej nietrwałości.. Nasze życie, tak kruche, tak ulotne, jest jak cień chmur na wodzie..

samisen

2025-10-04

Wiersz przedstawia żurawie jako symbol nośników, czegoś więcej niż tylko siebie samych, niosą światło (księżyc) i dusze. Można to odczytać jako metaforę odchodzenia, wznoszenia się ku niebu, być może nawet przejścia między światem żywych a duchowym. Motyw duszy "uczepionej piór" sugeruje delikatność życia, jego nietrwałość, ale też nadzieję na coś poza fizycznym bytem.
Pięknie, jak zawsze u Ciebie, Iwo…
5/6
Pozdrawiam :)

samisen

2025-10-04

To już różnie bywa... :)

ajw

2025-10-04

A już szczególnie jest wtedy, gdy ktoś jeszcze czyta między wersami :)

samisen

2025-10-04

Dodam jeszcze, że miło jest pisać piękne wiersze, które czytelnik może interpretować w odpowiedni dla siebie i autora sposób :)

samisen

2025-10-04

Tak, a kształt klucza, który tworzą lecące żurawie, staje się tu symbolem do innego wymiaru, do nieba, do tajemnicy istnienia. Ich lot ma moc przełamywania granic, między życiem a śmiercią, ziemią a niebem....

ajw

2025-10-04

Jarku, pięknie odebrałeś mój zamysł, bo to właśnie wiersz o przemijaniu, odchodzeniu i tęsknocie. Dusze wędrują do nieba, otwierając przejście miedzy światami, a ten klangor to echo ich śmiechu, słów, które wciąż drżą w powietrzu, choć już ich z nami nie ma..