Twoje Wiersze - żurawie

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

18 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

[ GALBA ]^(*)

dwa dni temu

Widzę że nie wychodzisz z formy Iwonko. To doskonale. Pisz i nie zwalniaj...
Pozdrawiam 🌟👍

ajw

dwa dni temu

Staram się. Dziękuję za odwiedzinki :)

eSka

trzy dni temu

dla mnie to piekny wiersz o pożegnaniu, ale bez rozpaczy raczej z pogodzeniem sie z tym co nieuniknione.
z uznaniem!
Stef

ajw

trzy dni temu

Bardzo trafnie :)

Izka1^(*)

cztery dni temu

Swym wierszem wprowadzasz nas w melancholijny, jesienny nastrój..,.. Pozdrawiam serdecznie

ajw

cztery dni temu

Sama też się wprowadzam w ten stan :)

Mitylene

cztery dni temu

Widzę ten żurawie...Jak pięknie szybują na niebie a w tle księżyc...powiernik ich tajemnic...Piękny wiersz..

ajw

cztery dni temu

Dziękuję serdecznie :)

Jan Kępiński

cztery dni temu

Tak jest. Unoszą nasze dusze, przynajmniej w części. Ulatują z nimi zostawiając nas bardziej samotnymi i smutniejszymi. I jednocześnie cieszymy się, że lecą w dalekie strony. Widzimy oczami naszych dusz ciepłe kraje i czekamy bo wiemy, że wrócą. Tyle napisałem pewnie niepotrzebnie, bo Twój wiersz już nam to wszystko opowiedział.

ajw

cztery dni temu

Dlaczego niepotrzebnie. Miło było przeczytać :)

Waldi1

cztery dni temu

bo żurawi klucz jest piękny ... pozdrawiam serdecznie ...

ajw

cztery dni temu

No jasne..

Odyseusz62

cztery dni temu

Jesienne mgły i żurawie pośród nich.
Czysta poezja.

ajw

cztery dni temu

Dziękuję pięknie :)

JaSnA7

pięć dni temu

Jak pięknie...
Żurawie, to wspaniałe ptaki.
Serdecznie pozdrawiam Ajw:)⭐

ajw

cztery dni temu

Wspaniałe i symboliczne :)

Elżbieta

pięć dni temu

Wspaniały wiersz! Nostalgia za przemijaniem, one powrócą z wiosną, a "duszę uczepione ich piór" pozostawiają "szary ślad tęsknoty" żyjącym.
6/6
Pozdrawiam, Iwonko:)⭐️

ajw

pięć dni temu

Dziękuję pięknie, Elu :)

Krystek

pięć dni temu

Wraz z odlotem żurawi odchodzi urok lata
Piękna jesienna melancholia.
Pozdrawiam serdecznie, przyjazne myśli
zostawiam:)

ajw

pięć dni temu

Można czytać i tak, ale można też wejść między wersy i odnaleźć inną przestrzeń wiersza. To wiersz o zgodzie na cykl natury w naszym ziemskim, ulotnym życiu, o przemijaniu, odchodzeniu i pamięci, która brzmi w uszach i obrazach..

sturecki

pięć dni temu

zruszający wiersz – żurawie unoszą tu nie tylko księżyc, ale i ludzkie dusze, jakby były częścią ich wędrówki. Przedstawia obraz spokoju i melancholii, gdzie natura staje się nośnikiem tęsknoty i pamięci. A jak żurawie odlatują, zawsze coś w człowieku zostaje, co chciałoby polecieć z nimi.
6/5

ajw

cztery dni temu

oooo, miło.. :)

sturecki

pięć dni temu

Pięknie to podsumowałaś – życie mija jak cień, ale ślad po nim zostaje w sercu świata.

ajw

pięć dni temu

Zurawie odlatują, ale nasz świat wciąż trwa w tej swojej nietrwałości.. Nasze życie, tak kruche, tak ulotne, jest jak cień chmur na wodzie..

samisen

pięć dni temu

Wiersz przedstawia żurawie jako symbol nośników, czegoś więcej niż tylko siebie samych, niosą światło (księżyc) i dusze. Można to odczytać jako metaforę odchodzenia, wznoszenia się ku niebu, być może nawet przejścia między światem żywych a duchowym. Motyw duszy "uczepionej piór" sugeruje delikatność życia, jego nietrwałość, ale też nadzieję na coś poza fizycznym bytem.
Pięknie, jak zawsze u Ciebie, Iwo…
5/6
Pozdrawiam :)

samisen

cztery dni temu

To już różnie bywa... :)

ajw

cztery dni temu

A już szczególnie jest wtedy, gdy ktoś jeszcze czyta między wersami :)

samisen

pięć dni temu

Dodam jeszcze, że miło jest pisać piękne wiersze, które czytelnik może interpretować w odpowiedni dla siebie i autora sposób :)

samisen

pięć dni temu

Tak, a kształt klucza, który tworzą lecące żurawie, staje się tu symbolem do innego wymiaru, do nieba, do tajemnicy istnienia. Ich lot ma moc przełamywania granic, między życiem a śmiercią, ziemią a niebem....

ajw

pięć dni temu

Jarku, pięknie odebrałeś mój zamysł, bo to właśnie wiersz o przemijaniu, odchodzeniu i tęsknocie. Dusze wędrują do nieba, otwierając przejście miedzy światami, a ten klangor to echo ich śmiechu, słów, które wciąż drżą w powietrzu, choć już ich z nami nie ma..