Z tym malowaniem, to mam tak samo. I wiem też, że mógłbym przestać pisać ten komentarz i zacząć malować, rysować, ale... Dziękuję, zbiwito, za wyrazisty efekt zwrotny :)

Pięknie, Kornel, pięknie. Cały Ty. Konkretnie i rzeczowo zwracasz uwagę na to, co jest (najważniejsze) za konkretami naszych zmysłów. Poezja, to dla Ciebie nieustanna obserwacja Tajemnicy w jak najprostszych jej przejawach, prawda li to, Passer? :) Dziękuję, że mnie wspierasz swoją uwagą

Ciekawa ta Twoja interpretacja i broni jej tekst... No, ale o samobójstwie, to nie myślałem, choć może nie domyśliłem tej postaci pod cmentarzem. W każdym razie, co do "Do wczoraj?", to tylko symbol nieodległej przeszłości, w której wszystko było na swoim miejscu i wyglądało - bezpiecznie. A tu nagle jakieś czarne chmury zaskoczyły niebo mojego lirycznego bytu, który widzi siebie, jak w filmie grozy, niby zombie w odbiciu rozbitego lustra, ale właśnie tego chce albo raczej, to woli, niż drugi, ukryty świadomie pod pierwszym, wątek bólu opuszczonego przez kobietę mężczyzny.
Ja z kolei od zawsze przyciągałem jakieś "szmery bajery i czary mary dwa browary", bo lubię wszystkie oznaki Wyobraźni Człowieka, ale nigdy nie pasowały mi zrzeszenia, bo że niby ostatecznie to zawsze pojawiają się w nich groźne mutacje, typu Rzesza nr 3. Nie, to, że jestem samotnikiem, choć lubię samotność, ale z kim mam pogadać o tym, że ten świat nie ma sam w sobie żadnej wartości, dopóki Ty, jako człowiek, mu jej nie nadasz?
Mistycyzm? To jedna z form przejawiania się rzeczywistości czy rzeczywistości współistniejących? Może to i to. Lubię definicje, ale, cóż mogę powiedzieć teraz, kiedy nomenklatura starego świata, w którym urodziliśmy się, już do mnie nie przemawia. Poza geniuszami, reszta wygląda, jak ciąg powtarzających się zdarzeń w życiu człowieka między Systemem a Swoim Garnkiem, co widzę ciągle na co dzień w tym świecie. To real jest? Ten wypasiony zakład pracy na globalną skalę z zaprogramowanymi mróweczkami, napędzającymi nieświadomie cały System, to ma być Rzeczywisty Świat? Nie, no, żarty jakieś... No i właśnie przez zadawanie podobnych pytań, wreszcie otrzymałem odpowiedź, którą nadal jeszcze uświadamiam sobie, przyjmuję do wiadomości, chłonę, ładuję dane... Ale już wszystko się zmieniło, choć pozornie - jest, jak... było "jeszcze do wczoraj..." I nie zdołam tego wytłumaczyć racjonalnie, więc rok temu wróciłem do poezji, którą piszę od początku lat 90tych, ale dopiero z dniem zainstalowania się na tym portalu, kolejne elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce. Poezja to super narzędzie, a ja ją tłamsiłem w szufladzie, zamiast łączyć się poprzez nią z innymi światami, jak, np. Twój. Poezja uczy pokory, jeśli przyjrzysz się czemuś przez pryzmat jej możliwości wyrażenia tego jednocześnie w wielu wymiarach, jak w prosty sposób pokazuje to tytuł, np.
Ale coś za bardzo nagryzmoliłem. E, przeczytaj po łepkach i nie przejmuj się. Żyj znowu i nadal, a poza tym to się zachwycaj, bo jest czym, co by nie mówić, świat ten, to majstersztyk. A jaka grafika, co?! Rewelecja to jest i tyle.

*Zabrakło nadziei :) po "Mam jednak... nadzieję, że..."

Że niby z jakiej krainy? Osiwiałaś chyba od bajek ;) Przecież nuda nie istnieje, każde dziecko, to wie! Choć, może nie, nie, dziecko, to akurat sprzymierzeniec istnienia nudy... Mam jednak, że Ci się ta kraina szybko rozwiała, jak nie to proponuję wstąpić na moją lekcję Ontologii, może pomoże, kto wie? "...I dla każdego coś innego :)" Pozdrawiam

Pozwól, że zacytuję tu całe Twoje
- serce kobiety -

"za oknem deszcz
szyby tłuką się po kątach
noc się rozpada
a ja tylko
gaszę światło
i nie pieści mnie prąd
przymykam oczy
ładując wszystkie komórki
wilgotne włosy
układam na poduszce

ileż moje serce ma w sobie wody
że jest mi najlepszym przewodnikiem ?"

To piękny wiersz, jeden z wielu, które przegapiłem, ale... Twój, jak dla mnie, wyraża to "kobiece serce", które pojąłem, jako mężczyzna. Czy znaczy to, że rozumiem ten wiersz? Przekonuje mnie po prostu, że jego istotą, rzeczywiście jest tytułowe "serce kobiety"... Jakże bym śmiał je zrozumieć?! ;) W każdym razie, tak dobrze go napisałaś, że ja, jako czytelnik, chłonąc treść tego, co napisałaś, zupełnie o Tobie/autorze, nie myślę, więc... Czym właściwie jest dla Ciebie poezja, Twoja? Co Ci daje? Co mówisz każdym Swoim wierszem?

*nie oczekuję nawet w połowie

Ciekawy temat podjąłeś Radku
mam tutaj np. dwa wierszyki "Kochany Staff i mój staw" i "serce kobiety", oba niesamowicie dużo o mnie mówią, ale oczekuję nawet, żeby w połowie były zrozumiałe przez odbiorcę. W końcu, kto zna moje wnętrze? :)

Rzeczywiście, intymność autora, ta wyrażająca się pomimo wszystko przez treść wiersza, to temat bardzo ciekawy i rzadko podejmowany, zapewne właśnie z racji jego intymności, nie sądzisz? :) W każdym razie mnie zawstydza jeno mój własny kiepski wiersz, a nie to, co z niego wyczyta i jak odbierze konotacje słów - Czytelnik. To jego sprawa, choć dla autora niewątpliwie arcyciekawa

Niedawno przeczytałam swój wierszyk, chyba sprzed 5 lat... wiesz, nie wszystko było dla mnie jasne :) tzn, że piszemy pod wpływem emocji, najczęściej teraźniejszych.
Wiersz to coś bardzo osobistego, dlaczego czytający ma mieć klucz do wszystkich tajemnic? :))
Miałam kiedyś sen... śniła mi się moja własna śmierć, tzn. data odejścia. Był to 26 maja, Dzień Matki. Każdego roku w ten wyjątkowy dzień przypomina mi się sen (z przepowiednią? )

Mnie tam nie szkodzi, że ktoś nie rozumie, bo ja też tak miewam, więc wystarczy nawet to, czy się dobrze czyta? Akcenty, pauzy, domysły... Wiersz, to nie tylko jego treść. No przecież, że Ameryki nie odkryłem i nie odkryję, ale zaintrygować, a najlepiej ciśnieniem uczucia - próbuję często, choćby siebie. I powiem Ci, że mi się to czasem udaje, nawet straganowymi chmurami. A skoro się zastanawiasz, to: Jak, na przykład, odczytałaś, jakiś znak z nieba, zdradzisz?