Wczoraj widziałem rzeczy
które swoim zwyczajem
po prawej nigdy nie mijają
po lewej płyną, suną dalej

nieustannie i tak po prostu
nie znaczą nic i wcale
jak chmury wbite w niebo
i wsiąkające w jego ciało

jest jasno czasem z prawej
i patrzeć można w głąb do studni
gdzie wszystko jedno jest
i to zalewa zdarzeń horyzonty

do góry wznosząc poziom lustra
aż twarz przeniknie tafli sedno
i dusza wyjdzie z cienia
w obliczu czasu całkiem pusta

Lecz gdy ktoś zasłoni lustro
i szept wypowie, jakby jęki
w modlitwie skryte dzięki
za wszystkie kwiaty, które żyły
i nadal żyć powinny

to pożegnamy ją tym razem
gdy w pełni księżyc dzisiaj będzie
otwierał furtkę swojej mocy
ten przedmiot jej pomoże
by być jak promień zwinny

By uciec mrokom nocy
i w sercu sen zabliźnić
dam oko swe na tacy
i drugie, by być silnym

bez tego świat mój skona
i wasz przestanie istnieć
więc módlcie się i jedzcie
nim sen nasz was pokona

I wtedy także źródło natchnień
przyniesie duszom ukojenie
niech każdy weźmie kwiatek jeden
jak grudkę światła świecy
i rzuci coś od siebie

dla dusz, co tułają się po niebie
i wszystkich tych, co tu zostają
chcąc ciało z krwią wytoczyć z żalu
i przelać w naszych modłów obłęd
by wejść tam znowu mogły

Już świt. Przepadły