Do Twoich pięknych i mądrych wierszy przychodzę jak student na wykłady, by się uczyć i skonfrontować z Twoją filozofią (zwłaszcza egzystencjalną), z tym co mi się wydaje i co odczuwam. Często jest to bliskie i pokrewne.
Ta myśl jest genialna
,,czasu przez który przebija się bezczas
życia przez które przebija się istnienie"
Zwłaszcza ten bezczas... zwykliśmy określać czas jako wymiar stałe obecny, ale też wydaje mi się że mogą być fragmenty, gdzie czas nie istnieje i nie chodzi tu o jego zatrzymanie, tylko całkowity brak. Ostatnio próbowałem go powiązać z ludzką pamięcią.
Gdyby tylko moja pamięć nie była taka wątła:( Dobrze, że można zawsze znaleźć i wrócić do Twoich wierszy na TW.
Serdecznie pozdrawiam Wando:)
6/5

W kołysce kobieta ścieli sen dla jutra.

Pozdrawiam serdecznie

Zjawiskowy.

Z podobaniem wiersza, podpisuję się pod komentarzem Izki :)
Pozdrawiam serdecznie :)6/5

Z morskiej piany wszystko co piękne
Nagle się pojawiło zapisane wierszem.
Pozdrawiam z*.

Może dziś taki dzień, ale czytając Twój wiersz pomyślałam o marzeniach, marzeniach, które ciągle się odradzają, zmieniają, które powodują, że chce się żyć. Póki marzymy, jesteśmy.
Pozdrawiam :-)

Przepiękny wiersz, wspaniały, zatrzymuje i zmusza do refleksji.
Pozdrawiam serdecznie :)

Niesamowity wiersz!
Do wielokrotnego czytania.
Dla mnie to wiersz o reinkarnacji...
"Ponowiona kołyska", ale nadal ta sama.
Podmiot liryczny zjawia się z przeszłości
i spogląda na swoją duszę w ciele narodzonej Wenus.
Ułożone dłonie jak u niemowlęcia-
"wnętrzem do góry"... czyli dusza po śmierci
wcieliła się w nowo narodzone dziecko.
W tym przypadku w Wenus.
"to ja nadziemska pragnąca tu być
sama się tutaj posłałam".
Dusza znajduje się pomiędzy bezczasem
a zawieszonym w czasie - istnieniem.
Doświadczy wszystkiego, co doświadczy Wenus.
Lecz wszystkie nowe doświadczenia zawsze
sprowadzają się do samotności, miłości i bólu.
Życie oferuje w sumie utarte schematy.
Dusza ma nadzieję, że wchodząc w ciało Wenus
doświadczy miłości do samej siebie...
Być może moja interpretacja odbiega
od zamysłu autorskiego, ale taki jest mój odbiór
Twojego doskonałego wiersza!
Patrząc po dacie wiersza... wnioskuję, że
jest to nowy Twój wiersz i cieszę się,
że pojawił się tutaj na portalu i mogę go dalej czytać.
Gratuluję! Fenomenalne dzieło!
Zostawiam niebo gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Te gzystencjalne tematy, takie jak samotność, poszukiwanie sensu życia, akceptacja siebie i doświadczanie czasu, są wszystkim bardzo bliskie.. Metafory tworzą intrygujący, choć nieco niepokojący nastrój. Wiersz wyraża pragnienie bycia "tu", na Ziemi, pomimo trudności i bólu. Niełatwo czyta się Twoje wiersze, bo nie są dosłowne. Zawsze potrzebuje czasu, czytam je parę razy. Nie każdemu taka poezja odpowiada. 5/6 Pozdrawiam serdecznie

Cudne porównanie do Wenus, niezwykły, zatrzymuje w refleksji, wzrusza, pozdrawiam ciepło Wandziu.
6/5

Prostota, moc i piękno myśli - olśniewają. Aż oniemiałem. Pozdrawiam Cię jak zawsze bardzo gorąco, Kochana Wando :-)

Wszystkie dusze to moc światłości ale każda z nich inne ma zadania i przez to taka różnorodność

Intrygujący, niemal sakralny wiersz o poszukiwaniu sensu, świetnie budujący atmosferę transcendencji.
Treść: 6 – mistyczne i filozoficzne, głębokie w swojej refleksji nad istnieniem, samotnością i sensem.
Warsztat: 6 – pięknie prowadzona narracja, metafory subtelne i niebanalne.
Ostatecznie wybieram: 5/6

Piękne porównanie do Wenus. Ta planeta swieci własnym światłem. Jako bogini zrodziła się z piany morskiej. Więc silna, samodzielna, promieniującą na otoczenie, a jednocześnie wrażliwa jak pianka morska, delikatny minerał. Taka jest kobieta. Dojrzała i świadoma swoich wartości. Matka, żona - kochającą i na tyle mądra, by nauczyć się kochać siebie. Hymn na cześć kobiet. 6/5 Serdeczności

Dzień dobry.
Wiersz trudny, bo osobisty. Będę do niego wracał, tym bardziej, że pracuję nad zaniżoną samooceną :)
Ponowiona kołyska - tylko te dwa słowa to mistrzostwo świata :)...wiersz sam w sobie! Zazdroszczę :)
Pozdrawiam ciepło.

Bardzo piękny wiersz o świadomości i konsekwencji swoich wyborów.
Pozdrawiam serdecznie🌹

Mówią, że aby pokochać kogoś, trzeba najpierw pokochać siebie. Ten wiersz pokazuje kobietę, która jest świadoma swojego miejsca w świecie, jest cierpliwa wobec życia, daje sobie przestrzeń na przeżywanie bólu istnienia czyli ogólnie mówiąc wszystkiego by dojrzeć do miłości własnej. Twój wiersz porusza to, co trudno wyrazić słowami. Jest niezwykle piękny i dojrzały :)

piękny wiersz ... oby jak najmniej tego bólu ... pozdrawiam serdecznie ...

Zawsze zatrzymują mnie Twoje wiersze
w refleksji i zadumie. Cały czas dążymy
do poznania otaczającego nas świata ,
swoich możliwości i siebie.
Ślę moc serdeczności i pogody ducha:)

Przepiękny, wzruszający wiersz z refleksją o poszukiwaniu tożsamości i sensu życia. z którego można wywnioskować, że proces odradzania się jest ciągły i pełen wyzwań, ale równocześnie jest szansą na odkrycie głębokiej prawdy o sobie samym.
Najbardziej trafiają do mnie słowa "To nie Bóg odpowiada ciepłem, to ja nadziemska pragnąca tu być, sama się tutaj posłałam" - moim zdaniem, to kluczowy fragment, który mówi o samodzielności, o odpowiedzialności za swoje życie i swoje wybory.
Pozdrawiam z uznaniem Wando...i znów utożsamiona z bohaterką wiersza, który trącił czułe struny czuję się w obowiązku dodać ten wiersz do ulubionych :)