Przyglądanie się własnemu wnętrzu jest naturalne.
Dzieciństwo nas kształtuje, dojrzewanie przeobraża, a dorosłość sprawdza.
Cały czas uczymy się siebie i świata.
Pozdrawiam poruszona przesłaniem :)

Też często nachodzą mnie poetyckie wspomnienia młodości... Ty to zrobiłaś z wielką poetycką delikatnością. Gratulacje i pozdrowienia.

Często w dzieciństwie można zaznać niezaopiekowania, a potem dysponując dorosłością dostrzec to i otoczyć opieką siebie małą. Tak czytam. Wspaniały wiersz.

Wiersz jest tak piękny, że jak już wiesz, skłonił mnie do napisania ekfrazy.
Chodził we mnie odkąd został opublikowany.
Są takie momenty w życiu, że chcemy zamilknąć, stać się niemową... bez werbalizowania swoich myśli.
Twój wiersz Wando nie jest jednak o chęci bycia niemową, ale o wewnętrznym procesie dochodzenia do prawdy o sobie i życiu. Peelka dostrzega, że gdzieś się zagubiła, że utraciła swoją "niewinność", a z przeszłości pozostał tylko zarys jej samej... niewyraźny zapis w pamięci.
"gdy pamięć pociągnięta cienkim pędzlem".
A przecież wiek dziecięcy i młodzieńczy powinien należeć do najpiękniejszych wspomnień.
U Peelki w dorosłej fazie życia te wcześniejsze wspomnienia prowadzą ją do pewnego rozgoryczenia. Zieleń traw przechodzi w stan ochłodzenia emocjonalnego.
"dorosłość przemarznięta trawa". I ta fraza doskonale pokazuje jak duży wpływ na naszą osobowość ma nasze dzieciństwo. Wszystko czerpiemy z tego krótkiego, ale jakże ważnego dla nas okresu. Jak trawy, które najwięcej czerpią z ziemi w fazie wzrostu, ale przy dogodnych warunkach klimatycznych, tak dziecko dobrze się rozwija w otoczeniu ciepłych, kochających je ludzi. Miłość dana dziecku procentuje w jego dorosłym życiu.
Życie jednak weryfikuje poczucie bezpieczeństwa i wszystkich wartości wyniesionych z domu.
Życie swoją brutalnością i zimnem potrafi zmrozić człowieka. I wtedy taka osoba mentalnie wraca do korzeni, do przeszłości do warunków cieplarnianych swojego dzieciństwa i do samej siebie.
Traci związek z sobą sprzed lat. Reakcją na rzeczywistość jest zaniemówienie.
"dzisiaj chcę być niemową".
Retrospekcja wdziera się w umysł i każe odnaleźć Peelce tę małą dziewczynkę, którą kiedyś była...
Peelka ma wyrzuty sumienia, że ją opuściła... oddaliła się od niej na czas wieku dojrzałego.
Pragnie odnaleźć w sobie to dziecko.
Nie jest to jednak łatwy proces, a wręcz niemożliwy. Zmieniamy się... tracimy dawną ufność, wyrastamy z marzeń wieku dziecięcego i rozpoczynamy dorosłe życie. Niejako "sprzeniewierzamy" się swoim wyobrażeniom z niewinnych lat.
Życie nas prostuje, ale nie pozwala nam zapomnieć o tym, co zasiane zostaje w nas.
Przemarznięci... uciekamy, a w tej ucieczce czujemy osamotnienie. Odklejamy się od dziecięcych ideałów i wyidealizowanego świata. Ta ucieczka boli i odbywa się co świt.
"ucieczka powtarza się co świt".
Świt jest przebudzeniem dla Peelki, realnym życiem, które porywa ją w swoje wiry.
Znakomity wiersz!
Poraża szczerością i głębią.
Wywarł na mnie bardzo silne wrażenie.
Jest dla mnie zapisem emocji, o których trudno mi mówić.
Wzrusza. Zastanawia i ponownie wzrusza.
Zostawiam ocean gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam i dziękuję za doznania płynące z wiersza.

Od dzieciństwa nie da się uciec. Z wiekiem coraz częściej składam mu odwiedziny, w samotności, by nikt mi tego momentu nie zakłócał. Serdeczności

Dzieci mają lepszą pamięć, niż dorośli i nie mylić tego z pamiętliwością, której nie brakuje ludziom, którzy nie potrafią wybaczać.
Serdecznie pozdrawiam z podobaniem wiersza, godnego uwagi.
6/5 z plusem

Czytałam ten wiersz wielokrotnie, zupełnie nie wiem dlaczego brakuje mojego śladu pod wierszem i gwiazdek, pewnie z wrażenia zapomniałam...Ja mam w sobie cały czas małą, bezbronną, ufną, żeby nie napisać naiwną dziewczynkę, której nigdy nie udało mi się opuścić, czasami każę jej siedzieć cicho dla własnego dobra...
Pozdrawiam ciepło i życzę dobrej nocy Wando :)

Małe dziewczynki zapewne pamiętają więcej, niż nam kobietom się wydaje.

Piękny wiersz, wysmakowana poezja. Pozdrawiam Wando ciepło i 5/6 z ukłonem.

Piękny wiersz, czasem milczenie na największy sens.
Pozdrawiam serdecznie.

Pokłady dorastania, dorosłości, skutecznie odgradzają nas od dziecka, które zdaje się być gdzieś głęboko, na dnie...
wspaniały Wiersz,

pozdrawiam:)

Uciekamy od dzieciństwa z każdym dniem
Powracamy do dzieciństwa z każdym snem.
Pozdrawiam w zadumie.

Czasem milczenie bywa zbawienne pozdrawiam serdecznie 👍

Życie przytłacza w nas tę małą dziewczynkę i chłopca, warto ich jednak na nowo zapraszać do naszej codzienności, chociaż na chwilę aby oderwać się od problemów dorosłych. Wtedy na pewno byłoby mniej papierosów i innych używek "relaksujących". Pięknie napisany wiersz :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo wspaniały wiersz

Tak mi się wydaje, że taki stan dopada dorosłe kobiety kiedy zapominają o swojej spontaniczności, swoich pasjach bo spychają je gdzieś głęboko bo codzienność wymaga od nas rozwiazywania problemów i radzenia sobie z różnymi sytuacjami. A nasze małe dziewczynki chowają się gdzieś w nas głęboko i czekają na ten błysk w oku.
To jest wiersz o czymś ważnym dla nas kobiet, przypomina nam abyśmy odnalazły w sobie wewnętrzne dziecko.

Dziecięcość zostaje z nami, z tym, że dla poprawności, czy braku pewności siebie, skrywamy ją głęboko. Trudno ją okazywać np pracując w fabryce, czy w firmie. Jednak będąc na gruncie prywatnym, już można, choćby bawiąc sicz dziećmi, czy zwierzakami. To pomaga, bo nabieramy dystansu do siebie, a i odstresowanie też jest ważne w życiu.
Serdecznie pozdrawiam.

Brak doprecyzowania postaci powoduje niespójność przekazu

Piękny, niezwykły wiersz...
Z cichym podziwem pozdrawiam serdecznie:)

zawsze jestem optymistą ,,,i lubię być jak dziecko ...czasem wracam myślami do tamtych lat ... zaglądam do lustra ..a w nim widzę 71 lat ..a w sercu osiemnaście ... pozdrawiam serdecznie ...

A gdyby tak wrócić do początku własnego ja. Wszystko byłoby takie pierwsze, takie świeże.
Być pakiem słów, przed którym jeszcze całe piękno...
Pozdrawiam serdecznie z zachwytem :)

To przywołanie w wierszu "siebie" dziewczynki, chyba dawno nie widzianej. Rozmowa nie potrzebuje słów, jest czułym wspomnieniem, może w kolorze i smaku.
5/6
Pozdrawiam serdecznie, Wando:))⭐

Ciekawa, wymowna refleksja, dzieciństwo ma wpływ na dorosłe życie, pozdrawiam ciepło Wandziu.
5/6

Mysle, ze w glebi duszu jestesmy dziecmi. ..
Przekaz zatrzymal mnie na dluzej. Pozdrawiam serdecznie 😊

Mam już -dziesiąt lat, ale nie czuję, że opuściłem dziecko we mnie. Myślę, że pomagają mi w tym marzenia. Wiem, że nierealne, ale nie przeszkadza mi to marzyć. Np. że zostanę królem Polski.

Myślę, że nigdy do końca nie opuszczamy
tej małej dziewczynki, którą byłyśmy.
To dzieciństwo ma ogromny wpływ na
całą naszą dorosłość.
Ślę moc serdecznych pozdrowień:)

Intymna refleksja nad utraconą częścią siebie – dzieckiem, które zostało zaniedbane i opuszczone w dorosłości. W prostych, a zarazem przejmujących obrazach autorka konfrontuje się z własnym wnętrzem, próbując pogodzić przeszłość z teraźniejszością. To ciche przeprosiny skierowane do tej niewinnej części siebie, która wciąż czeka na akceptację i zrozumienie.
Czasem dorosłość to właśnie odkrywanie tego, co w dzieciństwie pozostało niespełnione.