Nie, że kiedy i nie że kiedy. Kiedy że i kiedy bo. Że bo wtedy i że kiedy bo. Bo wtedy, że i kiedy, że bo. Bolało? Że kiedy się śmiało? A może żałowało? Kiedy się śmiało? Uśmiechało? Czy kłamało? Może kłamało i się uśmiechało? Bo wtedy się śmiało. A zraz po TYM płakało. Niekiedy też już płakało. Zrozumiało? Wewnątrz dręczyło i się śmiało. Śmiało czy śmiało? Śmiać się śmiało? Zamarło. Nagle śmiechem, kiedy Bo. Istnienie Bo. Niekiedy umarło. Umarło, że się śmiało? Umarło, że kłamało? Kłamało by umrzeć? Umierając podpadło? Spadło i leży. Leżąc, kłamiąc, wtedy światło? Zamarło. Niekiedy bolało. Niekiedy się śmiało, a niekiedy żałowało, tęskniło, pracowało, uzależniało, praktykowało… i tutaj duszy hulaj się miało. Kiedy inni o czymś NIE myślą. Nie pragną. Nie pamiętają. Nie wspomagają, KIEDY dusza na niekiedy. Na kiedy chciał Pan mieć? Pani przepraszam? Niekiedy zapraszam. Cham zaprasza niekiedy. A niekiedy sam cham zaproszony. Uczony nie cham, ale cham niekiedy UCZONY. Bo uczony nie cham, kiedy bo, a cham, bo…. To nie uczony. Załączony, bo to tak! Zamarcie, niekiedy.